Er rust nog maar één taboe op seks en dat is het niet bedrijven ervan, las ik van de week in de Volkskrant. Ik bedreef het nog maar net, en heel voorzichtig, toen ik in 1967 ging werken bij Uitgeverij Nieuwe Wieken in Uithoorn. De uitgeverij, voordien uitsluitend bestaand uit Jons Blazer (de broer van fotograaf Carel) en zijn echtgenote, was een geoliede machine op het gebied van net niet pornografische seks. Blazer ontkende dat overigens: ‘Ik ben een algemeen uitgever, in ben alleen niet preuts.’ Dat was wel een beetje waar; zo heeft Blazer nog de Zuid-Amerikaan Carlos Fuentes in Nederland geïntroduceerd en had hij nogal wat succes met voetbalboeken als Nou wij, Boys en Neerlands Voetbalglorie van Aad van Emmenes. Maar het geld stroomde binnen, en niet zo’n beetje, met de pornoparodie Candy van Terry Southern – het seksblaadje heeft de naam eraan ontleend – Loflied op de rijpe vrouw van Stephen Vizinczey en Walter, de Engelse Casanova van Phyllis en Eberhard Kronhausen. Dat boek, vertaald door Gerrit Komrij, zou oorspronkelijk bij de Arbeiderspers verschijnen maar die durfde het uiteindelijk niet aan. Blazer balanceerde, zoals ook Martin Ros van de Arbeiderspers hem schreef, op het randje. Zijn seks had enige standing, en werd daardoor getolereerd. Topsellers in het fonds waren overigens de voorlichtingsboeken. Liefde zonder vrees, Liefde kent geen taboes, Nieuwe ideeën over de Liefde, ze waren niet aan te slepen.
Als enig werknemer in het sluiswachterhuisje dat Blazer had gehuurd moest ik zo ongeveer alles doen: factureren, bezorgen, het grootboek bijhouden, de telefoon aannemen. Alleen de fondsvorming liet Blazer niet aan mij over, met enig recht meende hij daar meer kijk op te hebben.
Wie denkt dat uitgeverij Nieuwe Wieken een speels en gedurfd milieu was vergist zich. Meneer Blazer was een keurig ogende, kleine, niet onaardige maar wat saaie man, die naar mijn indruk enigszins leed onder zijn luidruchtige, regelzuchtige grotere echtgenote die het privé- en het zakelijk leven niet strikt scheidde. Mij rekende ze tot beide terreinen. Mijn salaris was laag, maar daar stond tegenover dat ik een auto kreeg die ik onbeperkt kon gebruiken, dat ze zo nu en dan aanbood mij bij De Bijenkorf in het nieuw te steken en dat ik dagelijks biefstukken mocht eten bij Het Wapen van Uithoorn. Aanvankelijk zag ze in mij geloof ik ook een opvolger c.q. schoonzoon, maar dochter Blazer en ik wisten al meteen dat dat er niet in zat.
In de loop van 1968 daalde de omzet fors. Wat was het geval? De uitgeverij van de NVSH was gekomen met de bestseller Variaties, een fotoboek met standjes. Dat was even wat anders dan Liefde zonder Vrees en de reguliere voorlichtingsboekenmarkt stagneerde ernstig.
Begin 1969 ging ik zelf naar de uitgeverij van de NVSH waar ik me kon storten op de productie van Variaties deel 3 en 4, met foto’s die verder gingen dan mijn fantasieën, laat staan dat…. Enfin, de voorlichtingsboekenmarkt heeft zich nooit meer hersteld en begin jaren zeventig deed Blazer zijn uitgeverij van de hand.

Dit artikel is exclusief voor abonnees

Begrijp het heden, begin bij het verleden: met HN Actueel leest u historische achtergronden bij het nieuws van vandaag. Nu de eerste maand voor maar 1,99.

Bekijk de abonnementen Log in als abonnee