Wat zouden film- en seriemakers zonder achterkamertjespolitiek moeten beginnen? Hoe geheimzinniger elitewerelden, hoe beter het is voor drama. Het verklaart het succes van films en series over het gekonkel in het Vaticaan. Zoals van The Two Popes (2019), waarin een conservatieve hoogbejaarde paus wil aftreden en in theologische discussie gaat met een potentiële opvolger. Twee jaar eerder was er de succesvolle serie The Young Pope, waarin een nieuwe aartsconservatieve paus de gevestigde orde in het Vaticaan in de gordijnen jaagt. In de surrealistische (droom)scènes herkennen we de hand van regisseur Paolo Sorrentino, de maker van het meesterwerk La Grande Bellezza. Ook in de vervolgserie The New Pope (nu op Ziggo) draait het om conservatieven versus progressieven in het Vaticaan. Dat alles overgoten met een satirische en absurdistische saus en met als grote troef acteur John Malkovich. Als excentrieke paus voor wie het leven niet altijd mild was (‘Ik kan paus zijn omdat ik lijden kan doorstaan’) maakt hij zich het machtsspel snel eigen.