Alle artikelen
Het territoriale geschil is opgelaaid sinds op 7 september de Japanse kustwacht een Chinese schipper arresteerde, wiens trawler tot twee keer toe met Japanse patrouilleschepen in aanvaring was gekomen. China was hoogst verontwaardigd, want de schipper had geen verkeersfout gemaakt en voer in Chinese wateren. China staakte de export van zeldzame aardmetalen naar Japan, essentieel voor hightechgoederen, zegde talloze bilaterale ontmoetingen af en gedoogde anti-Japanse demonstraties in eigen land.
Met alle Japanse aandacht gericht op China, bracht begin november de Russische president Medvedev een bezoek aan een van de omstreden Koerillen. De Sovjet-Unie annexeerde deze eilanden enkele weken na de Japanse capitulatie in 1945 en Japan eist ze sindsdien terug.
Japan reageerde boos en vooral verward. Waarom nu? Spannen China en Rusland samen om Japan zijn zwakke positie in te peperen? Of willen de twee reuzen de Verenigde Staten waarschuwen zich gedeisd te houden in het Verre Oosten? Iedereen weet dat de VS zich geen nieuw gewapend conflict kunnen veroorloven naast de oorlog in Afghanistan en een economische crisis, die nota bene aan China’s handelspolitiek wordt geweten. Mocht China of Rusland met Japan in conflict raken, dan zijn de Amerikanen verplicht Japan te verdedigen. Daarvoor hebben ze er immers al meer dan zestig jaar 30.000 manschappen gelegerd.
Inmiddels krijgt Japan weer grondstoffen, houdt Rusland zich rustig en is de discussie over de territoriale geschillen teruggekeerd op het oude, academische niveau: wie heeft het historische gelijk aan zijn kant? Een zinloze discussie, vindt Tatsuo Urano, specialist in internationaal recht: ‘Het enige wat geldt, is of je controle over de eilanden hebt. Zo functioneert Realpolitik.’ Hij vraagt zich af of Japan het zich nog lang economisch en diplomatiek kan veroorloven om de exclusieve controle over de Senkaku en vooral de grondstofrijke wateren rondom de eilanden te claimen. De machtsverhoudingen in het Verre Oosten zijn immers drastisch aan het veranderen. Maar deze realiteit moet nog tot Tokyo doordringen.
Judith Stalpers is correspondent in Tokio
Dit artikel is exclusief voor abonnees
China en Japan kibbelen om vijf rotsen
Japan telt naar eigen zeggen 6852 eilanden. Nee, beweren de Chinezen, 6847. Want die vijf rotsen in de Oost-Chinese Zee die de Japanners Senkaku noemen, en die volgens de Chinezen Diaoyu heten, horen bij China. Oude geschriften zouden dat bewijzen. Japan beweert echter de Senkaku-eilanden in 1895 als terra nullius te hebben aangetroffen. Het territoriale...
Britten ‘misbruikt’ voor nazipropaganda
Britse veteranen van de Eerste Wereldoorlog brachten in juli 1935 een bezoek aan Adolf Hitler. Dat blijkt uit een filmpje dat onlangs opdook in de archieven van The Royal British Legion. ‘Wij Britten hebben nooit iets anders dan respect gevoeld voor de Duitsers aan de andere kant van de loopgraven,’ zegt Maj Francis Fetherston-Godley in...
Politieke literatuur
In de negentiende eeuw dichtte ieder volk zichzelf (en daarmee ook andere volkeren) een uniek karakter en een unieke identiteit toe. De auteurs van Naties in een spanningsveld laten in hun bundel de verhouding van het opkomende nationalisme tot zowel het grootschalige internationale als tot het kleinschalige lokale zien. In Nederland en in België ontstond...
‘Wij zullen geen middel schuwen’
‘Het is belangrijk om verschillende perspectieven op het verleden te laten zien,’ zegt Valentijn Byvanck, inhoudelijk directeur van het Nationaal Historisch Museum. ‘Het publiek maakt in ons museum kennis met de grote verhalen over het verleden: de Opstand, de Gouden Eeuw, de slavernij, het cultuurstelsel en de Tweede Wereldoorlog. Tegelijkertijd laten we zien dat er...
Discriminatieverbod geeft onenigheid
Voor de een is het ‘de basis van een vrije maatschappij’, voor de ander ‘het kluisje waarin de notabelen van het Nederlandse dorp hun belangen hebben veiliggesteld’. Artikel 1 van de grondwet scheidt de geesten. Van de 159 respondenten is 47 procent het eens met de stelling dat het in 1983 ingestelde discriminatieverbod onaantastbaar is;...
Museum: Blikjes met laatste adem
Strijders, idealisten en would-be wereldverbeteraars, het IISG zet hen graag in de spotlights. Zij krijgen de hoofdrol op de tentoonstelling Wereldverbeteraars! ter gelegenheid van de 75ste verjaardag van het Internationale Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG), zelfs al zijn sommigen door de geschiedenis ingedeeld bij de slechteriken. Het probleem is alleen dat het er voor een...
Website: Surfen door Vaticaanstad
Dit jaar zijn in Nederland opnieuw kerken gesloten. Zowel katholieke als protestantse kerkgemeenschappen hebben moeite het hoofd boven water te houden. Toch blijft het christendom velen fascineren. Boeken en documentaires over christelijke geschiedenis en complotten waarin het Vaticaan de hoofdrol speelt, zijn nog altijd mateloos populair. Net als Vaticaanstad zelf is ook de website ervan...
Film: Signalementen
Zo ging dat toenDvd-box, Source1Media, € 19,99 Nederland vergrijst, en dat is goed nieuws voor de nostalgiebranche. Er is zelfs een tv-zender (nostalgienet) die zich volledig op het verleden richt. Het is eenvoudig om oud materiaal te recyclen. De dvd-serie Zo ging dat toen doet dat met het Polygoon-bioscoopjournaal. Dat is een bijna onuitputtelijke bron,...
Film: Een omgekieperde bak feiten
Wist u dat het Vrijheidsbeeld zonder sokkel 46 meter hoog is? En dat het ijzeren geraamte is bekleed met 28.000 kilo koper? En dat de omhooggestoken arm van het beeld 12,6 meter lang is? En dat er 300.000 klinknagels in het beeld zitten? En dat, als u een schoen wilt kopen voor de blote voet...
Op zoek naar problemen
Deze biografie roept net als de hoofdpersoon gemengde gevoelens op. Henk van Osch, die eerder lof oogstte voor zijn boek over D.J. de Geer, gunt Bram Peper ruim vierhonderd pagina’s. Dat is aan de royale kant voor een burgemeester van Rotterdam, hoeveel gerucht hij ook maakte. Gerucht is typerend voor alles wat Peper in zijn...
Premier Attlee bezat ‘no personality at all’
Historici hebben Attlee al vaak de grootste Britse premier van de twintigste eeuw genoemd. Maar hij stond ook bekend als grijze muis.
Op zoek naar problemen
Deze biografie roept net als de hoofdpersoon gemengde gevoelens op. Henk van Osch, die eerder lof oogstte voor zijn boek over D.J. de Geer, gunt Bram Peper ruim vierhonderd pagina’s. Dat is aan de royale kant voor een burgemeester van Rotterdam, hoeveel gerucht hij ook maakte. Gerucht is typerend voor alles wat Peper in zijn...
