De verovering van Kazachstan. De bezetting van Estland, Letland en Litouwen. Aanvalsoorlogen tegen Afghanistan, Finland, Turkije, Armenië, Azerbeidzjan en Georgië. De invallen in Mongolië en Polen. De tweede bezetting van Estland, Letland en Litouwen. De oorlog met China om een spoorweg. Het uithongeren van Oekraïne. Het neerslaan van de Praagse Lente en de Hongaarse Herfst. De strijd met China om een modderbank. De burgeroorlogen in Eritrea, Angola en Somalië. De tweede inval in Afghanistan, het landjepik in Georgië. Het vernietigen van onafhankelijkheidsbewegingen in Abchazië, Tsjetsjenië en Dagestan. De Syrische burgeroorlog.
Wie deze lang niet complete lijst met oorlogen ziet die Rusland, dan wel de Sovjet-Unie, de afgelopen honderd jaar is begonnen, kan maar tot één conclusie komen. Geen land is in de recente Europese geschiedenis een grotere bedreiging geweest voor de vrede dan Rusland; andere naties, zelfs het perfide oude Duitsland, komen niet eens in de buurt. Oorlog is een manier voor Rusland om de eigen wil door te drukken; bijna alle conflicten hebben ze gewonnen. De verschrikkelijke loopgravenstrijd in Oekraïne is geen incident, slechts de mijlpaal langs een rivier van bloed; niet één buurland van de Russen is de dans ontsnapt.
Meer columns lezen? Schrijf u in voor onze gratis nieuwsbrief.
Vlak voor de recente NAVO-top was ik een paar dagen in Vilnius, een van de meest sublieme hoofdsteden van Europa. De Litouwers waren er trots op dat ze het militaire bondgenootschap mochten ontvangen, merkte ik. Overal hingen vlaggen en naast mijn hotel was het woord ‘NATO’ in grote plastic letters neergezet, met daarvoor een hart. Die liefdesverklaring is geen holle frase, de agressie van de Sovjets heeft de Litouwse cultuur bijna vernietigd. Zo’n 130.000 mensen zijn weggevoerd uit het kleine land; driekwart daarvan bestond uit vrouwen en kinderen. Het heeft een litteken veroorzaakt dat nieuwe generaties nog altijd heftig voelen trekken.
De Litouwers weten het zeker: zonder NAVO zouden ze vroeg of laat weer Russische tanks door de straten zien rijden. Net als bij Oekraïne nu, vonden de Russen dat Litouwen niet mocht bestaan. Bovendien ligt het land hinderlijk in de weg richting de Oostzee. Poetin heeft recentelijk weer eens gedreigd om met geweld een doorgang naar de Kaliningrad-enclave te forceren, dwars door het Litouws-Poolse grensgebied.
Voor de grap poseerde ik voor de manshoge letters, enigszins beschroomd. Ik verbaasde me. Vanwaar die gêne? Het enige wat ik in mijn geest kon vinden, was een soort gevoelsfossiel uit de jaren tachtig. Toen de NAVO in Nederland werd gezien als een soort semi-fascistoïde arm van het militair-industrieel complex en Sting zong over zielige Russische kinderen. We beseften niet hoeveel geluk we hadden, met die kernbommen waartegen grote groepen demonstreerden. Het enige waar de Russen voor terugschrikken, is brute kracht. Die les hebben de Litouwers voor ons geleerd.
