Marjorie Post was de koningin van Mar-a-Lago 

Het geld stroomde binnen en als enig kind zou het volledige fortuin van haar vader ooit aan Marjorie toevallen. Op haar vijftiende waren haar aandelen in de Postum Cereal Company al 2 miljoen dollar waard, op haar achttiende deed haar vader er nog een miljoen bij. Hij nam haar mee op zijn zakenreizen en zorgde dat ze het bedrijf door en door leerde kennen. Niet omdat ze later de leiding zou krijgen – vrouwen hadden nog niets eens stemrecht, dus dat was ondenkbaar – maar omdat het personeel haar dan niets kon wijsmaken. Haar toekomstige man zou de baas worden. 

Geleidelijk begon Marjorie te onderzoeken wat ze met geld kon doen. Allereerst schafte ze kasten vol prachtige kleren aan, tot ergernis van haar vader. Maar ze hield nu eenmaal van mooie dingen en zo kwam haar uiterlijk ook nog eens goed tot z’n recht. Want ze was niet alleen rijk en intelligent, ze was ook beeldschoon. Er zwermden altijd mannen om haar heen. Onder hen de advocaat Edward Close, die haar al na vier dagen ten huwelijk vroeg.  

Hij was atletisch gebouwd, makkelijk in de omgang en kwam uit een familie van oud geld. Ze moest en zou op haar achttiende – in 1905 – met hem trouwen, ondanks de twijfels van CW. Die kreeg al snel gelijk: Ed had geen enkel zakelijk talent en was niet geschikt als bedrijfsopvolger. Bovendien was hij saai en strikt. Hij begreep niets van Marjories verlangen om uit het leven te halen wat erin zat: ze hield van feesten en gaf bakken geld uit aan huizen en fraaie spullen. De spanningen groeiden na de dood van CW. Marjorie was toen 27 jaar en een van de rijkste vrouwen van de Verenigde Staten. Ze kon doen en laten wat ze wilde met haar vermogen, maar haar man zat steeds op haar te vitten. Het kwam tot een scheiding. 

Ze hertrouwde in 1920 met Edward Francis ‘Ned’ Hutton, een bemiddelde aandelenhandelaar. Hij was knap als een filmster, kleedde zich geweldig, kon onderhoudend vertellen en was zeer energiek. Ned hield net zoveel van glamour als Marjorie en alle remmen gingen los. Ze leefden in de hoogste versnelling, altijd op zoek naar vertier. Ze gaven grote feesten, waarvoor ze bijzondere gasten uitnodigden. Op hun evenementen ontmoetten nieuwe rijken, oude Europese adel en culturele smaakmakers elkaar. De verschrikkelijke oorlog was net een paar jaar voorbij, God was dood en mensen wilden in het hier en nu genieten. Terwijl de champagnekurken knalden, dansten Marjorie en Ned met hun bezoek in kostuums versierd met bont en veren, behangen met diamanten, saffieren en smaragden onder vergulde plafonds. 

Ook de zaken gingen goed. Ned werd directeur van de Postum Cereal Company en bracht het bedrijf naar de beurs. Hij stuurde aan op uitbreiding. Door overnames van andere ondernemingen was het in 1929 een van de grootste producenten van kant-en-klare voedingsproducten ter wereld en kreeg de nieuwe naam General Foods Corporation. Marjorie speelde op de achtergrond een rol bij belangrijke beslissingen. Zo stelde ze voor een bedrijf in diepvriesvoeding over te nemen. Ook dat zou volgens haar het werk van huisvrouwen verlichten, want voor hen zat er vaak weinig anders op dan verse groenten en fruit zelf te wecken. 

In die tijd was bevroren etenswaar niet populair vanwege de slechte smaak, maar tijdens een etentje had een vriend Marjorie en Ned een heerlijke gans geserveerd, die ingevroren bleek te zijn geweest. Dat bracht haar op het spoor van Clarence Birdseye, die al jaren experimenteerde met ingevroren voedsel en de smaak wist te behouden. Marjorie vond dat ze zijn bedrijf moesten kopen, maar Ned wierp tegen dat supermarkten dan vriezers moesten aanschaffen om de producten te bewaren en dat het logistiek ingewikkeld was. Want hoe kreeg je diepgevroren etenswaren in gekoelde trucks door het hele land? Marjorie liet zich er niet van afpraten en ze hadden er steeds ruzie over. Uiteindelijk zwichtte Ned.  

Marjorie hield ervan huizen te ontwerpen en in te richten. Zij en Ned hadden onder meer een appartement met 54 kamers in New York, een landgoed bij Washington, een resort aan een meer in de Adirondacks – waar ze eenvoudig leefden met maar 85 personeelsleden – en een onderkomen in Palm Beach. Dat stadje op een eiland voor de kust van Florida was in opkomst onder de beau monde. Het was een goede plek om te overwinteren en er was nog volop ruimte om te bouwen. Steeds meer rijken zetten er paleizen in mediterrane stijl neer. 

Het huis van Marjorie en Ned in Palm Beach bleek niet zo geschikt voor de grote ontvangsten die ze op het oog hadden. Daarom ging Marjorie op zoek naar een locatie waar ze zelf konden bouwen. De plek moest goed zicht op de Atlantische Oceaan hebben en het moest mogelijk zijn het onderkomen te beveiligen tegen orkanen. Palm Beach bestond voor een deel nog uit jungle daarom trok ze weken door de wildernis om de ideale omgeving te vinden voor haar droompaleis.  

In 1924 kocht ze een perceel dat uitkeek over de oceaan en over Lake Worth. Zo kwam ze op de naam voor het landgoed: Mar-a-Lago, in het Spaans: ’van zee tot meer’. Als architect huurde ze de Oostenrijker Joseph Urban in, die eerder had gewerkt voor grootheden als keizer Frans-Josef, de Hongaarse graaf Carl Esterházy en de kedive van Egypte. Urban was meer artiest dan architect, gewend groot te denken en hij deed uitzinnige voorstellen. In eerste instantie ging Marjorie erin mee. Zo praatte ze zijn ontwerp voor gouden armaturen in een deel van het gebouw goed met het argument dat ‘goud makkelijk schoon te maken is’. Maar veel van zijn plannen waren zo duur dat het zelfs haar te gortig werd en ze nog een andere architect inschakelde voor de praktische uitwerking. Urban ontwierp een onderkomen met een sikkelvormig grondplan met een toren en een grote patio als middelpunt voor 115 kamers. Zo’n 600 arbeiders zouden er drie jaar aan werken.  

De stijl was een amalgaam van Europese invloeden. In het roze gestucte gebouw met rode daken waren antieke Moorse en Spaanse tegels verwerkt, de fresco’s waren Florentijnse imitaties, de huiskamer was geïnspireerd door een Romeins paleis en de slaapkamers waren uitgevoerd in de stijl van verschillende landen. Het gebouw was aangekleed met tapijten, meubilair en kunst uit de hele wereld en omgeven door een weelderige tuin en een golfbaan. Het budget was een miljoen dollar geweest, maar het kostte uiteindelijk 2,5 miljoen. Ned vond het belachelijk. 

In 1927 was Mar-a-Lago klaar. De opening bestond uit een diner en een gekostumeerd bal. Marjorie en Ned droegen kleren uit haar favoriete periode: de tijd van Lodewijk XVI. Zij ging volgens de lokale krant gekleed in een ‘lieflijk ensemble van groene tafzijde met een losvallend lijfje en een bouffantrok’. Hij droeg een bijpassende groene outfit. Na die dag was Marjorie de koningin van Palm Beach. 

Op 29 oktober 1929 waren de roaring twenties in één klap voorbij toen de effectenbeurs van New York instortte. Veel Amerikanen verloren hun werk en al hun bezittingen. Geruïneerde kennissen van Marjorie sprongen uit ramen van wolkenkrabbers. Ze probeerde te helpen waar ze kon. Zo richtte ze een gaarkeuken in voor vrouwen en kinderen – wel met kleden en bloemen op de tafels, zodat het er een beetje gezellig uitzag. Ook zette ze zich in voor vele andere filantropische doelen en dat zou ze blijven doen. ‘Rijkdom is eerder een verantwoordelijkheid dan een privilege’, was een van haar gevleugelde uitspraken. Haar gulheid zou haar nog bekender en geliefder maken. 

Zelf hoefden Marjorie en Ned niet te bezuinigen. Toen er na de beurskrach een taboe lag op opzichtig vertoon van rijkdom, maakten ze geen groot spektakel van hun nieuwste aanschaf: een jacht ingericht als een Frans kasteel met 72 man personeel. Ze bevoeren er de wereldzeeën mee, maar toch waren ze niet gelukkig. Ned begon te rommelen met andere vrouwen. Daarna volgden nog een derde en een vierde echtgenoot. De derde ontpopte zich tot een autoritair stuk chagrijn en de vierde was bij nader inzien homoseksueel.  

Tijdens haar eerste twee huwelijken had Marjorie het bestuur van het bedrijf tegenover de buitenwereld aan haar echtgenoten overgelaten. Maar eigenlijk was zij de baas, het was immers háár geld. Na de tweede scheiding nam ze geen genoegen meer met een rol op de achtergrond en in 1936 werd ze zelf lid van de Raad van Bestuur. 

Tegen het eind van haar leven stond Marjorie voor de taak haar bezittingen te verdelen. Een van haar huizen, Hillwood, had ze al ingericht als museum en wilde ze openbaar toegankelijk houden. Mar-a-Lago schonk ze aan de Amerikaanse overheid, zodat presidenten het landgoed konden gebruiken als winterverblijf.

Na haar dood in 1973 leek het die kant op te gaan, maar de overheid gaf het onderkomen in 1980 terug omdat het onderhoud te duur was. De zakenman Donald Trump had er wel belangstelling voor: hij bood 28 miljoen dollar, maar zijn bod werd afgewezen. In 1985, toen de huizenmarkt was ingestort, wist hij het alsnog te verkrijgen. Voor een koopje: hij betaalde 8 miljoen dollar, inclusief meubilair. Trump wilde geld aan het landgoed verdienen en maakte er een privéclub van. De gebouwen werden ingericht naar zijn smaak. Zo liet hij de bibliotheek met kostbare eerste drukken vervangen door een bar met een foto van hemzelf in tenniskledij. 

Tijdens zijn eerste termijn gebruikte hij het landgoed als extra residentie en nu hij nogmaals president is, zal hij dat ongetwijfeld weer doen. Zo heeft Mar-a-Lago toch de bestemming gekregen die Marjorie Merriweather Post ervoor op het oog had.