De Canon van Vlaanderen wordt pas in april bekend, maar nu al hebben historici kritiek: het zou gaan om een politiek instrument. Nico Wouters, directeur van het onderzoeks- en documentatiecentrum CegeSoma, deelt dat standpunt. Maar hij vindt de kritiek voorbarig. ‘We moeten de commissieleden het voordeel van de twijfel geven.’
Een commissie van negen kunst-, taal- en geschiedeniskenners stelt onder leiding van emeritus hoogleraar Emmanuel Gerard een Vlaamse canon op. Het is een initiatief van de N-VA, de Vlaams-nationalistische partij met de meeste zetels in het parlement. ‘Voor deze partij is de canon een instrument om de Vlaamse identiteit te versterken,’ vertelt Wouters. ‘Bij de NV-A zit al langer een diepe frustratie over de kritische houding van de zogenoemde “linkse culturele elite”.’
Meer historische context bij het nieuws? Schrijf u in voor onze gratis nieuwsbrief.
Een aantal historici heeft alarm geslagen, en haalt daarbij ook de Nederlandse canon aan. Drie van hen schrijven in een rapport dat zij vrezen dat de canon de samenleving zal ‘beknotten’. Wouters deelt die vrees, maar wijst erop dat de manier waarop de canon ingezet gaat worden straks cruciaal zal zijn. ‘Als de regering de canon gebruikt om zaken verplicht te stellen in bijvoorbeeld het onderwijs, zal het tot verdeeldheid leiden.’
Dit artikel is exclusief voor abonnees
Toch hekelt Wouters de manier waarop het debat over de canon momenteel gevoerd wordt. ‘De term “collaboratiecommissie” is al gevallen in de pers, dat gaat veel te ver.’ Hij pleit ervoor om pas te discussiëren zodra de inhoud bekend is. ‘Voor nu moeten we vertrouwen hebben in de expertise en integriteit van onze collega’s.’
