Joden die uit de onderduik en de kampen terugkeerden wachtte een nieuwe klap toen ze aan buren, vrienden of bekenden spullen terugvroegen die ze bij hen in bewaring hadden gegeven. Op hun terugkomst was niet gerekend en nogal wat bewaarders hadden zich de spullen toegeëigend. In de documentaire Bewariërs staan ze symbool voor de ijskoude ontvangst van de terugkerende Joden.
In België en Frankrijk werden deze mensen op treinperrons welkom geheten door autoriteiten en bewoners. Maar in Nederland werden ze met kille onverschilligheid ontvangen, zegt een medewerker van het Joods Historisch Museum.
De documentaire Bewariërs maakt dit punt, maar gaat vooral over goedwillende bewaarders die spullen niet konden teruggeven omdat de eigenaren waren vermoord. De film toont drie van zulke bewaarverhalen. Zo is er de man die van zijn moeder een ring erfde die ze van een Joodse vrouw in bewaring had gekregen. Hij wil deze graag teruggeven, maar er zijn geen nabestaanden meer. In een ander verhaal vertellen een Joodse broer en zus over de tragiek achter de spullen die zij van hun vermoorde opa en oma erfden. In het derde verhaal achterhaalt een Nederlandse man de Amerikaanse familie van een vermoorde Joodse jongen. Die had in de oorlog zijn viool bij de vader de Nederlander in bewaring gegeven. De term happy end is misplaatst, maar de viool is na bijna tachtig jaar in ieder geval terug waar hij hoort te zijn.
