Op 28 mei 2001 mocht ik een avondje in het Parool Theater voorzitten over de controversiële journalist Wim Klinkenberg (1923-1995). Klinkenberg was een bevlogen aanhanger van de Sovjet-Unie en van het vrije woord. Althans, het vrije woord hier. In de Sovjet-Unie lag dat weer wat anders, vond hij. Deze dialectiek kon hij trouwens met groot enthousiasme verdedigen.
Aanleiding van de bijeenkomst, met Willem Oltmans en Hans Verploeg van de Nederlandse Vereniging van Journalisten, was een ruimhartig gebaar. Het bestuur van de Stichting Willem Oltmans, onder voorzitterschap van niemand minder dan Willem Oltmans zelf, had besloten een tweejaarlijkse Willem Oltmansprijs voor onafhankelijke journalistiek in te stellen. Deze eerste keer ging de prijs, tienduizend gulden, postuum naar Wim Klinkenberg. Zijn weduwe zou hem, zo meldden alle dagbladen, op 10 juni tijdens een feestelijke bijeenkomst in ontvangst nemen.
Het avondje in het Parool Theater had een wat merkwaardig verloop, al was het maar omdat Willem Oltmans moeite had zich bij het onderwerp te houden. Eigenlijk vond hij Oltmans interessanter dan Klinkenberg. Mevrouw Klinkenberg was ook present; zij en Oltmans ontmoetten elkaar hier voor het eerst en ze bleken elkaar niet echt te liggen. Niks aan te doen, hoefde ook niet.
De prijs ontsnapte verder aan mijn aandacht, ik dacht er pas weer aan toen Oltmans op 30 september van dit jaar overleed. Hoe was het verder afgelopen met die prijs, wie had hem eigenlijk gewonnen in 2003, en zou de Stichting Willem Oltmans al een kandidaat hebben voor 2005?
Een paar telefoontjes later was ik volledig op de hoogte. Dat avondje in het Parool Theater had Willem Oltmans tot nieuwe inzichten gebracht. Het feestje op 10 juni lastte hij af. Hij zou de prijs niet geven aan mevrouw Klinkenberg. Hij zou iets anders met dat geld gaan doen, stimuleren van heruitgaven van Klinkenberg of zo.
Jammer genoeg is hij daar niet aan toegekomen. En kennelijk verveelde zijn eigen speeltje hem snel, want in 2003 is de prijs ook niet uitgereikt. En die nog steeds bestaande stichting danste naar het pijpen van Oltmans en heeft het allemaal maar gelaten.
Prettig mens, die Oltmans. Maar Klinkenbergs vuistdikke biografie van Prins Bernhard wordt binnenkort wel weer herdrukt. Zonder subsidie van de Stichting Willem Oltmans.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
