Wie tegenwoordig zijn dochter Destiny noemt, wil iets anders uitstralen dan wie voor Charlotte kiest. Een kindernaam is een belangrijke persoonlijke keuze. Ook in de Middeleeuwen, zo blijkt uit onderzoek van de Engelse historicus Rachel Tod. De middeleeuwse namen die Engelse koningen hun kinderen gaven, drukten hun ambities uit.
Dit artikel krijgt u van ons cadeau
Wilt u ook toegang tot HN Actueel? Hiermee leest u dagelijks geschiedenisverhalen met een actuele aanleiding op onze website en ontvangt u exclusieve nieuwsbrieven. U kunt de eerste maand onbeperkt lezen voor € 1,99. Sluit hier een abonnement af en u heeft direct toegang.
In de dertiende eeuw noemden de Engelse koning Henry III en zijn vrouw Eleanor hun zonen Edward en Edmund. Dat waren ongebruikelijke namen in die kringen. Edward was naar een elfde-eeuwse heilige genoemd en Edmund naar een negende-eeuwse koning. De ouders kozen deze middeleeuwse namen waarschijnlijk om zich te distantiëren van hun moeilijke familiegeschiedenis; de vader van Henry – John – was een onpopulaire koning geweest. Hun drie dochters noemden ze Margaret, Beatrice en Katherine – ook die middeleeuwse namen werden niet eerder door de koninklijke familie gebruikt. De meisjes werden vernoemd naar niet-Engelse familieleden of heiligen. Ook zo lieten de ouders zien dat ze een nieuw, religieus begin maakten.
Meer lezen over de Middeleeuwen? Schrijf u in voor onze gratis nieuwsbrief.
Hun zoon Edward I gaf zijn kinderen juist weer traditionele familienamen als John, Mary en Henry. Edward was een krachtige koning en meer geneigd tot vechten, dus hij voelde er niets voor het verleden te verdoezelen. Een halve eeuw later deed koning Edward III origineel: hij en zijn vrouw noemden een zoon Lionel en een dochter Blanche, naar literaire figuren uit de Arthur-legende. Zij wilden graag uitstralen dat ze er een elegant hofleven op na hielden. Onderzoeker Tod concludeert dan ook dat de koninklijke namen de ambities van de ouders onthulden.
