Een pauselijke zegen had hij niet, toch ging de middeleeuwse Noorse koning Sigurd I op kruistocht. Drie jaar duurde zijn avontuur. In die tijd ontpopte hij zich tot een gretige plunderaar en een fanatieke moordenaar van ongelovigen. Het ging hem om de roem en de buit.
Het was een bijzonder moment in de zomer van 1110: twee koningen die samen een bad namen in de Jordaan. Een vredig moment ook, in contrast met de vele gewelddadigheden ervoor en erna. De oudste, een vijftiger, was een van de leiders van de Eerste Kruistocht en sinds tien jaar koning van het veroverde Jeruzalem. Hij was een graaf uit Frankrijk, heette Baudouin, en was een broer van de beroemde kruisvaarder Godfried van Bouillon. Zijn metgezel was Sigurd I van Noorwegen, nog maar 20 jaar oud. Hij was net aangekomen, na een lange en bloederige vecht- en strooptocht langs de Atlantische en mediterrane kusten. Een welkome gast: de eerste Europese koning die Baudouins nieuwe koninkrijk bezocht.
Meer lezen over de Vikingen? Schrijf u in voor onze gratis nieuwsbrief.
Het water van de Jordaan was aangenaam, maar de twee hadden nog een andere, gewichtiger reden om zich erin te begeven. Voor hen was de Jordaan niet zomaar een rivier. Volgens het bijbelverhaal was Jezus hier gedoopt door Johannes, die later de bijnaam ‘de Doper’ kreeg. Baudouin en Sigurd baadden niet alleen in water, maar ook in een heilige overtuiging. In die zin fristen ze met elke plons ook het bijbehorende doel op: zo veel mogelijk moslims verjagen, bestelen en uitmoorden als ze maar konden.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
Er was één verschil. Terwijl Baudouin daadwerkelijk de kruiseed had afgelegd en ten strijde was getrokken met de officiële zegen van de paus, was Sigurd niet meer dan een avonturier op een particuliere expeditie. Later kreeg hij de bijnaam ‘de Kruisvaarder’, maar lang niet al zijn tijdgenoten zagen hem zo. Een losgeslagen pelgrim met een bijzonder gretig zwaard en een onstilbare plunderlust, dat is een beschrijving die hem net zo goed past, of zelfs beter.
