Na de Eerste Wereldoorlog vonden voornamelijk Duitse onderzoekers dat er wel erg veel vrouwelijke mannen en homoseksuelen rondliepen. Daarom behandelden ze hen met geslachtshormonen.
Wellicht hadden de feminiene mannen moeite om zich aan te passen aan het stedelijke geïndustrialiseerde leven, redeneerden artsen en wetenschappers. Of misschien waren ze een gevolg van decadentie in de samenleving. In elk geval moest er volgens hen worden ingegrepen.
Deze experts zagen het als hun taak mannen met vrouwelijke trekken en homo’s tot ‛echte Duitse mannen’ te maken. De oplossing lag volgens hen in hormoonklieren: de testes moesten worden aangepakt. Dan zouden ‛afwijkenden’ weer ‛normaal’ worden.
Volgens een dominante medische ideologie van die tijd lagen hormonen aan de basis van lichamelijke processen, maar ook aan het ‛zelf’ van een individu: afwijkingen in de hormoonhuishouding leidden tot individuen die tussen man en vrouw in zaten, zoals homo’s. Opvoeding en ervaringen waren in deze manier van denken minder belangrijk, net als andere biologische factoren.
Tegen deze achtergrond ontwikkelden medici methoden om patiënten weer aan energie en mannelijkheid te helpen. Zo kregen patiënten (delen van) testes geïmplanteerd. Tijdgenoten jubelden dat homo’s zo konden worden ‛genezen’ of op z’n minst mannelijker konden worden gemaakt. Toch daalde het enthousiasme voor de behandelingen in de loop van de jaren dertig.
April Trask, ‛Remaking men: masculinity, homosexuality and constitutional medicine in Germany, 1914–1933’ in: German History.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
