Vervuld van vooruitgangsgeloof en liefde voor Jezus – maar niet voor religieus gebakkelei – streed de Fries Willem Hendrik Suringar (1790-1872) een leven lang tegen armoede en voor een fatsoenlijke behandeling van gevangenen.
Suringar zette zich in voor clubs als ‛Ter Beschaving van het Verstand en Verbetering van het Hart’ (als scholier) en de ‘Vereeninging Hulpbetoon aan Eerlijke en Vlijtige Armoede’.
Suringar geloofde in ‛Ieders pligt om zo te leeven dat hij na zijnen dood nog nuttig zij’, de titel van een van zijn lezingen. Daarmee was hij een duidelijk en uitzonderlijk actief voorbeeld van een nieuw type burger dat rond 1800 van zich liet horen en dat hoopte de wereld op rationele wijze te verbeteren, en dan vooral door samenwerking en scholing. Daarom stortte hij zich op de taak de onderlaag van de samenleving te verheffen en weg te houden uit de criminaliteit. Wie toch in de gevangenis belandde, moest daar tot betere inzichten worden gebracht.
Zijn tomeloze inzet maakte Suringar voor de filantropie net zo belangrijk als Thorbecke voor de politiek, beweerde een tijdgenoot. Toch werd hij na zijn dood vrijwel vergeten.
Bron:
Jo Egging, Willem Hendrik Suringar (1790-1872). Een ‛filantroop’ in Nederland en Europa (proefschrift Radboud Universiteit).
Dit artikel is exclusief voor abonnees
