Ze speelden voor een bijna lege zaal en moesten halverwege stoppen omdat de zanger onder stroom stond. Frans van Hoof (61) was in 1958 drummer bij het eerste betaalde optreden van Peter Koelewijn and his Rockets.
`Rock-‘n-roll was het helemaal. We waren niks gewend eind jaren vijftig, en ineens werd de wereld jong, met Bill Haley en meisjes in pettycoats. In de Plaza in Eindhoven, een café met een zaaltje, hadden de Tieleman Brothers groot succes, en daar werden wij door aangestoken. Met mijn boezemvriend Peter Koelewijn, mijn broer Harrie en nog twee jongens oefende ik bij ons op zolder om die muziek in de vingers te krijgen. Al snel hadden we een aantal nummers van Elvis en Little Richard onder de knie en speelden we regelmatig op feestjes.
We hadden niks; mijn drumstel was een allegaartje van een paar trommels en dekseltjes die we op een rommelmarkt hadden gekocht en Harrie speelde op een valse oude piano. Alleen Peter had een dure elektrische gitaar; zijn ouders hadden een viswinkel en daar was altijd wel contant geld in huis.
We waren ongeveer een halfjaar bezig toen de Tieleman Brothers – inmiddels beroemd geworden – uit de Plaza vertrokken. Wij kenden de eigenaar, oefenden wel eens bij hem in een zaaltje achteraf, en hij zag wel wat in ons. We sloten een voorlopig contract voor twee maanden. Elke zondagavond zouden we komen spelen. We verdienden vijf gulden per persoon per avond en kregen een of twee drankjes gratis. Ons eerste geld investeerden we in blauw-groen gestreepte blouses. Ze waren foeilelijk, maar goedkoop, en zo leken we tenminste een beetje een eenheid.
Die eerste zondag waren we verschrikkelijk zenuwachtig. We hadden de hele middag lopen prutsen met snoeren en draden, en hadden tussendoor nog wat geoefend. De opkomst viel tegen; ongeveer vijfentwintig man en nauwelijks meiden. Het waren vooral jongens uit de omliggende dorpen, die heel kritisch stonden te kijken.
We begonnen dus een beetje in mineur. Ons eerste nummer was “Jailhouse Rock”. Een heel vervelend nummer, vond ik, want er zitten een heleboel breaks in – ik moest dan even ophouden en op het juiste moment weer beginnen, maar ik was altijd net te vroeg of te laat. Daarna speelden we “Rock around the Clock” en nog wat van die geijkte nummers. Langzaamaan werd de sfeer wat losser. Peter en de andere gitarist, Charles, maakten er een show van, en zelfs mijn drumsolo sloeg aardig in.
Opeens stopte Peter met zingen. Hij stond stokstijf op het podium en schokte en trilde over zijn hele lichaam. Het leek wel of hij met zijn mond en zijn gitaar aan de microfoon zat vastgeplakt. Het duurde drie à vier seconden. Toen had Charles het door: Peter stond onder stroom, 220 volt! Oorzaak was de vooroorlogse radio die we als versterker gebruikten door ergens achterin een snoertje aan te sluiten. Niet geaard – levensgevaarlijk natuurlijk. Charles trok meteen de stekker uit het stopcontact en Harrie riep dat we het optreden een halfuur stillegden. Nu was het wel weer praktisch dat de zaal zo leeg was; hij hoefde niet over de massa heen te schreeuwen.
We zetten Peter – gewoon op het podium – op een stoel om even bij te komen, want hij zag lijkbleek, en zelf waren we ook behoorlijk geschrokken. Maar toen we van de ergste schrik bekomen waren, vonden we het eigenlijk wel grappig. Telkens zagen we Peter weer voor ons, schuddend en sidderend vastgeklonken aan de microfoon. We moesten het optreden die avond nog een keer onderbreken – om bij te komen van het lachen.’
Dit artikel is exclusief voor abonnees
