Mijn verhaal: ‘Moesten we het niet zoeken in het kleine, in het koekje bij de thee?’

Veel vrouwen verzetten zich in de jaren zeventig tegen de vervuiling en massaproductie. Zij kookten vegetarisch, met onbespoten voedsel. Christine Quist (57) gaf biologische kookcursussen, waar ze huisvrouwen leerde om het geijkte patroon van vlees, groente en aardappelen te doorbreken.

‘Mijn interesse in gezonde voeding kwam voort uit pure wanhoop. Het enige wat ik wilde, was iets voor mijzelf. Maar met drie kleine kinderen was daar nooit ruimte voor. Werken buiten de deur was geen optie; mijn man zei weliswaar nooit dat het niet mocht, maar hij stimuleerde het ook niet. Hij zei: ‘‘Je hebt toch alles, wat wil je nog meer?’’
        Bij de kleuterschool van mijn oudste dochter raakte ik aan de praat met een vrouw die vegetarisch at en onbespoten groente kocht. Dat was een nieuwe wereld voor mij; ik zoog alles wat zij vertelde op als een spons. Heel voorzichtig ben ik daarna zelf gaan experimenteren met gezond eten zonder vlees.
        De eerste jaren kwam dat erop neer dat we gemiddeld één à twee keer per week ‘‘anders’’ aten, en dat waren dan heel simpele dingen, zoals macaronischotel met groente en kaas. Mijn man was het ermee eens, op voorwaarde dat we de dag daarna gewoon vlees, groente en aardappelen aten.
        In 1977 ben ik er serieus werk van gaan maken. Ik volgde een kookcursus bij De Kleine Aarde, een alternatieve leefgemeenschap in Boxtel, waar de mensen zelf graan verbouwden, brood bakten, kaas maakten et cetera. Op die cursus ontmoette ik een vrouw die op een boerderij bij mij in de buurt een biologisch centrum wilde opzetten, met een winkeltje en een ruimte om kooklessen te geven. Ze vroeg mij om mee te werken. Toen had ik eindelijk iets te pakken waarin ik mezelf kon ontwikkelen.
        Voor het eerst kreeg ik plezier in koken. Ik was daar nooit creatief in geweest, maar nu stond ik hele dagen in de keuken om van alles uit te proberen. De heerlijkste gerechten maakten we, met granen, peulvruchten, noten en groenten. Wat betreft het vlees: we dachten niet in termen van ‘‘vleesvervangers’’, zoals je die nu hebt, maar stelden de maaltijd samen op basis van heel andere principes. We werkten ook met een schijf van vier in plaats van de traditionele schijf van vijf.
        De respons op die cursussen was enorm. Er was in die tijd onder een bepaalde groep mensen veel onvrede over de manier waarop de maatschappij zich ontwikkelde. Het land industrialiseerde steeds verder, luxe lag voor iedereen binnen handbereik, maar was het niet allemaal te makkelijk geworden? Moesten we het niet zoeken in het kleine, in het koekje bij de thee? En als we dan een koekje namen, mocht het dan een goed koekje zijn, en geen massaproduct? Vooral veel vrouwen waren in die tijd gevoelig voor het idee dat je je gezin een meerwaarde kon geven door beter te eten. Dat je dan op een hoger plan leefde.
        Ook ik had in die periode echt het heilige vuur. Ik was ervan overtuigd dat via de voeding alle kwalen te genezen waren. Zo had ik ooit een ontstoken wond op mijn been, die maar niet over wilde gaan. Maar toen ik een vastenkuur ging doen, waarbij ik alleen maar vruchten- en groentesappen dronk, was het binnen vijf dagen over!
        Door al dat bezig zijn met gezond leven werd ik steeds zelfbewuster. Zozeer zelfs dat ik in 1983 mijn studie Nederlands weer heb opgepakt. Toen had ik natuurlijk geen tijd meer om uren in de keuken te staan en kwamen er toch weer bepaalde kant-en-klaardingen in huis. Maar toen vond ik dat niet meer zo erg; ik had inmiddels een andere levensvervulling gevonden.’