Mijn verhaal: ‘De oorlog en 1974 waren gewroken’

Door de winst op Duitsland in de halve finale van het EK-voetbal van 1988 rekende Oranje in één keer af met tal van oude Nederlandse frustraties. Harry Bonte (61) maakte speciaal voor de legendarische voetbalwedstrijd een busreis naar Hamburg.

Daar zaten we dan: tien keurige heren tussen veertig Achterhoekse boeren en boerinnen. Een paar dagen eerder had een anesthesist, een collega uit het streekziekenhuis Midden-Twente in Hengelo, mij opgebeld: ‘Ga je dinsdag mee naar Hamburg?’ ‘Wat is daar dan te doen?’ vroeg ik. ‘Die vuile rotmoffen!’ was het antwoord.
        Het was zomer 1988 en het EK-voetbal was in volle gang. Ik volgde het niet heel fanatiek, maar toen die collega kaartjes had geregeld, dacht ik: dan doe ik mee. Want net als alle Nederlanders koesterde ook ik nog wraakgevoelens jegens de Duitsers. Door de Tweede Wereldoorlog, maar vooral ook door de verloren WK-finale van 1974.
        Het begin van de reis verliep rustig, maar halverwege verdwenen de boeren om de beurt naar het toilet, waarna ze helemaal verkleed en met rood-wit-blauw en oranje beschilderde gezichten weer tevoorschijn kwamen. Tegenwoordig is het heel gewoon dat supporters zich zo uitdossen, maar toen was dat nog maar net in. Van ons groepje had maar een enkeling een oranje sjaal of petje; we hadden wel een spandoek, met de tekst Mannschaft es nicht.
        In Hamburg hing echt oorlogsdreiging in de lucht. Op het dak van het stadion stonden mannen met mitrailleurs, er liep overal politie op straat en in de lucht cirkelden helikopters rond. Ook het stadion zelf had iets dreigends. Wij stonden helemaal vooraan in een vak met staanplaatsen. Vóór ons was een betonnen muur van ongeveer een meter hoog, en achter je zag je, oplopend naar boven, een torenhoge rij mensen. Ik dacht aan het Heizel-drama van 1985 en kon me ineens goed voorstellen hoe je, als al die mensen naar beneden dromden, zou worden geplet.
        De penalty waardoor Nederland met 1-0 achter kwam, was een ramp. En ons hart klopte dubbel toen Ronald Koeman vervolgens ook een penalty verzilverde en de stand op 1-1 bracht. Maar pas na de 2-1 van Van Basten brak de euforie los. Toen was het hossen geblazen! Ook ik heb staan zingen – hoewel ik helemaal geen zanger ben: ‘We are the champions!’ Het voelde werkelijk of de oorlog en 1974 waren gewroken.
        Als een van de eersten ging ik, samen met mijn maatje, terug naar de bus. Bij de chauffeur kochten we een biertje. Maar toen we er na een tijdje nog een wilden halen, bleek dat de boeren al het bier hadden opgekocht. Daarom zaten we de rest van de reis op een droogje.
        Op een gegeven moment stopte de bus, samen met een serie andere bussen, op een parkeerplaats in Duitsland om te tanken. Er was ook een winkel. Wat daar gebeurde, doet me tot op de dag van vandaag zeer. Van het ene op het andere moment was die winkel overladen met mensen die gewoon de schappen leegroofden! De man achter de kassa kon er niets tegen doen. Arme stakker, dacht ik.
        Weer bij de bus leek het of de benzine, die er van voren in werd gepompt, er van achteren weer uit kwam; hele stralen kwamen door spleten en kieren naar buiten. Het bleek dat het toilet was overgestroomd.
        Door al die ellende waren wij wel over onze euforie heen. We wilden ook wel een beetje dutten; het was midden in de nacht. Maar de boeren bleven de hele reis doorzingen.
        Toen we om halfvier in Hengelo aankwamen, waren alle terrassen nog open. De hele stad was vol met drinkende en zingende mensen. Blijkbaar had heel Nederland naar deze avond uitgekeken.

In ‘Mijn verhaal’ vertellen lezers over een historische gebeurtenis waarbij zij betrokken waren. Stuur een samenvatting van uw verhaal in maximaal tweehonderd woorden naar Historisch Nieuwsblad, Postbus 256, 1110 AG Diemen of redactiehn@vug.nl.