Mijn Verhaal

In ‘Mijn Verhaal’ vertellen lezers over een historische gebeurtenis waarbij zij aanwezig waren. De familie van Ina van der Horst (57) emigreerde tijdens de crisis van de jaren dertig naar Argentinië om daar een nieuw bestaan op te bouwen.

 ‘De kerk was Nederlands, de school was Nederlands, we gingen alleen naar feestjes van andere Nederlanders en Koninginnedag, op 30 april, vierden we met een klompendans. Ik herinner me nog de geur in het huis van mijn opa en oma: hutspot met draadjesvlees. Dat stond daar, een paar honderd kilometer onder Buenos Aires, dagenlang op het vuur te pruttelen. Terwijl Argentinië het land van de barbecue is! Maar Argentijnse manieren waren niks voor mijn familie; toen mijn oma op tachtigjarige leeftijd stierf, sprak ze geen woord Spaans. 
           
Mijn vader was zeventien toen hij met zijn ouders, broers en zussen in de jaren dertig naar Argentinië vertrok. In Nederland ging het economisch niet goed en de zwaar gereformeerde dominee bij wie mijn familie naar de kerk ging, riep zijn gemeente vanaf de kansel op om naar Argentinië te gaan. Dominee Zonneveld was daar als zendeling geweest; volgens hem was het een soort beloofd land, met kansen voor iedereen. Dus verkocht mijn grootvader zijn boerderij in Nieuwkoop en kocht van de opbrengst boottickets voor hemzelf, zijn vrouw en hun vijf kinderen. Toen ze in Argentinië aankwamen, hadden ze helemaal niets. 
           
Het viel ze verschrikkelijk tegen. Goed, in Nederland hadden ze armoede gekend, maar de boerderij was tenminste hun eigendom geweest. In Argentinië werden ze met vele gezinnen bij elkaar in een loods gestopt, en moesten de mannen als knechts voor een landheer de grond bewerken. 
           
Na vijftien jaar kwam eindelijk het besluit van de Argentijnse regering, dat ook de buitenlanders grond mochten pachten. Mijn opa kreeg 200 hectare toegewezen. Hij werkte zo hard, dat hij bij zijn dood elk van zijn kinderen 200 hectare kon nalaten. Zo werd de familie langzaam rijk. 
           
Ook met de andere Nederlanders in de gemeenschap ging het goed. Er werd een co-operatie opgericht, die gezamenlijk de opbrengst van het land en de veeteelt naar de markt bracht; er werd een kerk gebouwd, waarvoor men Nederlandse dominees liet overkomen en de gemeenschap stichtte een Nederlandse school, waar je, naast het verplichte Spaanse lesprogramma, elke dag twee uur lang alleen maar Nederlandse dingen leerde. Met de Argentijnen hadden we geen contact; dat was in de ogen van mijn familie toch een mindere klasse. 
           
Wat voor idee ik in mijn jeugd van Nederland had? Dat was het paradijs, het land waar mijn grootouders altijd naar waren blijven terugverlangen, een lieflijk land vol tulpen en molens. Wat een schok was het toen ik op mijn achttiende een bootreis naar Nederland maakte en het échte Nederland te zien kreeg! In Amsterdam kwam ik midden tussen de provo’s en de witte fietsen terecht. Toen ik dat na terugkomst in Argentinië, twee jaar later, aan mijn oma vertelde, werd die zelfs een beetje boos op mij. Ze kon het gewoon niet geloven dat Nederland zo was veranderd. 

Na mijn reis naar Nederland kon ik in die afgeschermde gemeenschap in Argentinië niet meer goed aarden. Ik werd opstandig. “Hoezo mag ik niet met Argentijnse jongens omgaan?”, dacht ik, en uit pure rebellie trouwde ik met een Argentijn. Dat accepteerde mijn familie natuurlijk niet, dus vertrok ik met mijn man naar Nederland. Maar hij kon hier weer niet aarden, dus gingen we weer terug naar Argentinië. Uiteindelijk is het huwelijk stukgelopen en ben ik eind jaren tachtig, inmiddels met twee zoontjes, definitief naar Nederland gekomen. Het heeft me vele jaren gekost om eindelijk mijn plaats te vinden. Pas nu, vijftien jaar later, durf ik te zeggen dat ik me hier thuis voel.’