Een kwart eeuw lang observeerde Marco Polo het leven in het Azië. In opdracht van de grote Koeblai Khan maakte hij er lange reizen. Terug in Italië dicteerde hij een beroemd verslag vol monsters, kannibalen en tovenaars.
Ga niet naar de Andaman-eilanden, want daar wonen afgodendienaren die zich gedragen als wilde beesten. Alle mannen hebben hoofden al hondenkoppen, met bijbehorende tanden, en ze eten iedereen die ze te pakken krijgen. Zelfs hun eigen soort laten ze niet met rust.
Wees voorzichtig in Zuid-China, want daar wonen vreselijke slangachtigen van tien passen lang, zo dik als een ton en met klauwen die van een havik of een leeuw zouden kunnen zijn. Ze zijn zo lelijk dat iedereen die ze ziet, staat te trillen op zijn benen. Met één hap kunnen ze een mens wegwerken.
Pas ook op in Kashmir, want daar wonen afgodendienaren die zo goed zijn met toverspreuken dat ze beelden kunnen laten praten, het weer kunnen veranderen en de duisternis kunnen oproepen.
In zijn reisverslag Il Milione jaagt Marco Polo de lezer regelmatig de stuipen op het lijf. Tijdens zijn reizen door Azië verzamelde hij informatie over uiterlijk, gewoonten, geloof en ambachten van de bewoners van het Mongoolse rijk. Hij zag wonderlijke zaken, zoals salamander – ‘asbest’ zouden we nu zeggen – dat in de bergen werd gewonnen en gesponnen en geweven tot onbrandbare stoffen. En hij hoorde wilde verhalen.
Bijna een kwart eeuw lang verbleef Venetiaan Polo (circa 1254-1324) in het uitgestrekte Mongoolse rijk en andere delen van Azië. Als jongeman reisde hij er heen met zijn vader Niccolò en zijn oom Maffeo, die de avontuurlijke tocht al eerder hadden gemaakt.
Op hun eerste reis waren de broers doorgedrongen tot aan het hof van de grote Mongoolse leider Koeblai Khan, die zijn exotische gasten hartelijk had verwelkomd. Hij had de Polo’s het hemd van het lijf gevraagd, over Europese gebruiken en vooral over het katholieke geloof. Konden de broers misschien aan de paus vragen of hij honderd intelligente christenen wilde sturen, die met kracht van argumenten konden uitleggen dat hun geloof het enige juiste was?
De broers aanvaardden de tocht terug naar het westen. Maar de honderd geleerde christenen bleken lastig te regelen. Ze kregen slechts twee dominicanen mee, en die haalden het hof van de Khan nooit.
Wel pikten de ondernemende broers onderweg de jonge Marco op, die hun tweede reis naar het oosten beroemd zou maken door er een verslag over te dicteren. Vol praktische informatie over handelswaar uit allerlei regio’s. En met bloedstollend materiaal over wildemannen en monsters.
