In ‘Mijn verhaal’ vertellen lezers over een historische gebeurtenis waarbij zij aanwezig waren. Els Prins-Barendse (67) en haar man hoorden in de jaren zeventig bij de eerste Nederlandse echtparen die een buitenlands kind adopteerden. Historisch Nieuwsblad interviewde het echtpaar in 2004.
‘We hadden op televisie een programma van Mies Bouwman gezien over zielige kindertjes in Zuid-Korea. Sinds de aanwezigheid van Amerikaanse soldaten, na de Korea-oorlog, werden in Zuid-Korea af en toe halfbloedjes geboren. Die zagen er anders uit en werden daarom vaak niet geaccepteerd in de samenleving.
Nederland was toen nog heel onschuldig – er waren nog nauwelijks buitenlanders – en de mensen zeiden: “Laat die kinderen maar hierheen komen, wij discrimineren niet.” Zo kwamen mijn man en ik, die al twee kinderen hadden, op het idee om een derde kind te adopteren. Wat ook meespeelde was dat we ons, zoals veel mensen in die tijd, zorgen maakten over de overbevolking in de wereld. Daarom wilden we zelf eigenlijk niet meer kinderen op de wereld zetten.
Adoptie van buitenlandse kinderen was in die tijd nog helemaal niet gebruikelijk. Begin jaren zeventig was de Vereniging Wereldkinderen opgericht. Die vereniging draaide, anders dan nu, bijna uitsluitend op vrijwilligers. Dat had onder meer tot gevolg dat mensen alleen op rare tijden bij je langs konden komen en dat de zaak weken stillag toen onze hoogzwangere contactpersoon een baby had gekregen. Maar het hele proces bleef daardoor wel goedkoop; ik denk dat de adoptie ons duizend tot tweeduizend gulden heeft gekost, terwijl je tegenwoordig aan een bedrag boven de tienduizend euro moet denken.
Nadat we een brief aan justitie hadden geschreven en de kinderbescherming langs was geweest om te kijken of het in ons gezin allemaal in orde was, werden we door de Vereniging Wereldkinderen gebeld. Ze waren daar, naast Zuid-Korea, met een nieuw “kanaal” begonnen, en vroegen of wij misschien een kindje uit Colombia wilden. Ik denk dat wij voor hen een aantrekkelijke partij waren, want wij vonden alles best. Veel mensen willen alleen een baby adopteren, en vaak het liefst een meisje, maar ons maakte het niet uit. Zo kregen we een Colombiaans jongetje van twee aangeboden. Prachtig, vonden wij. In april 1974 haalden we onze nieuwe zoon van Schiphol. Hij heette José Raul, maar wij noemden hem Peter; dat leek ons een mooie, internationale naam, waarmee hij overal terecht zou kunnen.
Tegenwoordig gaan ouders buitenlandse adoptiekinderen meestal ophalen in hun geboorteland en nemen ze ruim de tijd om kennis te maken. In onze tijd was dat niet zo. Wij zagen Peter voor het eerst in een zaaltje op Schiphol, waar hij aankwam met een hele groep andere kindertjes. Alles wat we van hem wisten, hadden we uit een dossier dat ons was toegestuurd. En mijn man had geen adoptieverlof, zoals je tegenwoordig zou krijgen; hij moest de maandag nadat we Peter hadden opgehaald gewoon weer naar zijn werk.
Achteraf heb ik me erover verbaasd hoe naïef we aan het hele plan zijn begonnen. Een jaar na Peters komst gingen we voor mijn mans werk een poosje naar Amerika. Daar was adoptie veel normaler en was meer informatie beschikbaar. Ik kwam elke week met wel twaalf boeken uit de bibliotheek. Toen pas las ik over problemen die je met geadopteerde kinderen kon verwachten en dat het ook wel eens mis kon gaan. Wij hadden ons daar van tevoren helemaal geen zorgen over gemaakt. Wij dachten alleen maar: dit is fijn voor het kindje.
Met Peter is het allemaal goed gegaan. Hij was heel makkelijk en aardde goed in ons gezin, en omdat ik niet werkte, had ik overdag, als de andere kinderen naar school waren, alle tijd voor hem. Hij is inmiddels tweeëndertig, heeft een lieve vrouw en is kortgeleden vader geworden.’
Dit artikel is exclusief voor abonnees
