Home ‘Hij heette José Raul, maar wij noemden hem Peter’

‘Hij heette José Raul, maar wij noemden hem Peter’

  • Gepubliceerd op: 07 dec 2004
  • Update 07 apr 2020
  • Auteur:
    Martine Postma

In ‘Mijn verhaal’ vertellen lezers over een historische gebeurtenis waarbij zij aanwezig waren. Els Prins-Barendse (67) en haar man hoorden in de jaren zeventig bij de eerste Nederlandse echtparen die een buitenlands kind adopteerden. Historisch Nieuwsblad interviewde het echtpaar in 2004.

‘We hadden op televisie een programma van Mies Bouwman gezien over zielige kindertjes in Zuid-Korea. Sinds de aanwezigheid van Amerikaanse soldaten, na de Korea-oorlog, werden in Zuid-Korea af en toe halfbloedjes geboren. Die zagen er anders uit en werden daarom vaak niet geaccepteerd in de samenleving.

Nederland was toen nog heel onschuldig – er waren nog nauwelijks buitenlanders – en de mensen zeiden: “Laat die kinderen maar hierheen komen, wij discrimineren niet.” Zo kwamen mijn man en ik, die al twee kinderen hadden, op het idee om een derde kind te adopteren. Wat ook meespeelde was dat we ons, zoals veel mensen in die tijd, zorgen maakten over de overbevolking in de wereld. Daarom wilden we zelf eigenlijk niet meer kinderen op de wereld zetten.

Adoptie van buitenlandse kinderen was in die tijd nog helemaal niet gebruikelijk. Begin jaren zeventig was de Vereniging Wereldkinderen opgericht. Die vereniging draaide, anders dan nu, bijna uitsluitend op vrijwilligers. Dat had onder meer tot gevolg dat mensen alleen op rare tijden bij je langs konden komen en dat de zaak weken stillag toen onze hoogzwangere contactpersoon een baby had gekregen. Maar het hele proces bleef daardoor wel goedkoop; ik denk dat de adoptie ons duizend tot tweeduizend gulden heeft gekost, terwijl je tegenwoordig aan een bedrag boven de tienduizend euro moet denken.

Nadat we een brief aan justitie hadden geschreven en de kinderbescherming langs was geweest om te kijken of het in ons gezin allemaal in orde was, werden we door de Vereniging Wereldkinderen gebeld. Ze waren daar, naast Zuid-Korea, met een nieuw “kanaal” begonnen, en vroegen of wij misschien een kindje uit Colombia wilden. Ik denk dat wij voor hen een aantrekkelijke partij waren, want wij vonden alles best. Veel mensen willen alleen een baby adopteren, en vaak het liefst een meisje, maar ons maakte het niet uit. Zo kregen we een Colombiaans jongetje van twee aangeboden. Prachtig, vonden wij. In april 1974 haalden we onze nieuwe zoon van Schiphol. Hij heette José Raul, maar wij noemden hem Peter; dat leek ons een mooie, internationale naam, waarmee hij overal terecht zou kunnen.

Tegenwoordig gaan ouders buitenlandse adoptiekinderen meestal ophalen in hun geboorteland en nemen ze ruim de tijd om kennis te maken. In onze tijd was dat niet zo. Wij zagen Peter voor het eerst in een zaaltje op Schiphol, waar hij aankwam met een hele groep andere kindertjes. Alles wat we van hem wisten, hadden we uit een dossier dat ons was toegestuurd. En mijn man had geen adoptieverlof, zoals je tegenwoordig zou krijgen; hij moest de maandag nadat we Peter hadden opgehaald gewoon weer naar zijn werk.

Achteraf heb ik me erover verbaasd hoe naïef we aan het hele plan zijn begonnen. Een jaar na Peters komst gingen we voor mijn mans werk een poosje naar Amerika. Daar was adoptie veel normaler en was meer informatie beschikbaar. Ik kwam elke week met wel twaalf boeken uit de bibliotheek. Toen pas las ik over problemen die je met geadopteerde kinderen kon verwachten en dat het ook wel eens mis kon gaan. Wij hadden ons daar van tevoren helemaal geen zorgen over gemaakt. Wij dachten alleen maar: dit is fijn voor het kindje.

Met Peter is het allemaal goed gegaan. Hij was heel makkelijk en aardde goed in ons gezin, en omdat ik niet werkte, had ik overdag, als de andere kinderen naar school waren, alle tijd voor hem. Hij is inmiddels tweeëndertig, heeft een lieve vrouw en is kortgeleden vader geworden.’

 

Dit artikel is exclusief voor abonnees

Begrijp het heden, begin bij het verleden: met HN Actueel leest u historische achtergronden bij het nieuws van vandaag. Nu de eerste maand voor maar 1,99.

Nieuwste berichten

Hongaars protest tegen de dam
Hongaars protest tegen de dam
Artikel

Hongaren gingen pas de straat op toen de Donau gevaar liep

Ondanks groeiende onvrede over het communistische systeem keken Hongaren in de jaren tachtig wel uit om in het openbaar kritiek te uiten. Pas toen de bouw van een waterkrachtcentrale de Donau bedreigde, kwam de bevolking in opstand.  In de jaren vijftig hadden Hongarije en Tsjecho-Slowakije het plan opgevat om een gigantische waterkrachtcentrale met dammen te...

Lees meer
Het zilvermeer in Bitterfeld is vervuild
Het zilvermeer in Bitterfeld is vervuild
Artikel

Oost-Duitsers reageerden geschokt op tv-beelden van smerige fabrieksstad

In de DDR was het anticommunistische verzet van de kerk nauw verbonden met de opkomst van de milieubeweging. Een heimelijk gefilmde televisiedocumentaire over een vieze fabrieksstad zette het Oost-Duitse milieuactivisme in één klap op de kaart.  Het grote publiek leerde de Oost-Duitse milieubeweging kennen toen in september 1988 de televisiedocumentaire Bitteres aus Bitterfeld op de...

Lees meer
Bulgaars protest tegen de milieuvervuiling in Ruse
Bulgaars protest tegen de milieuvervuiling in Ruse
Artikel

‘Geef ons schone lucht!’, scandeerden honderden boze Bulgaren

In Bulgarije was de milieubeweging de eerste protestbeweging die burgers tegen het communisme wist te mobiliseren. Moeders kwamen in opstand nadat hun kinderen flauwvielen door overwaaiende fabrieksgassen.  Op het centrale plein van het Bulgaarse provinciestadje Roese, niet ver van de Roemeense grens, stond op 23 september 1987 een groep jonge kinderen te wachten op hun...

Lees meer
Poolse demonstranten in 1980
Poolse demonstranten in 1980
Artikel

Kernramp gaf Poolse milieuactivisten een enorme populariteitsboost

De nucleaire ramp in Tsjernobyl bracht een kentering teweeg in Polen, waar al jaren een protestbeweging tegen het communistische regime sluimerde. Doordat het Sovjet-regime de ramp onder het tapijt wilde schuiven, verbeterde de reputatie van Poolse milieuactivisten. Hun verzet gaf ook andere Poolse protestbewegingen nieuw elan.   In 1980 was de vakbond c opgericht door havenarbeiders...

Lees meer