Georgiërs 2
De herinnering van de heer Isgen in de brievenrubriek in Historisch Nieuwsblad 2005/5, als zou de Sovjet- ambassadeur (niet Russische gezant) tot de komst van de perestrojka geweigerd hebben aan de herdenking van de Georgiërs op Texel deel te nemen, is onjuist. Over de eerste jaren weet ik het niet, maar reeds toen ik in 1969 op het Bureau Oost-Europa van het Ministerie van Buitenlandse Zaken mijn werkzaamheden aanvaardde, was dit Sovjet-bezoek aan Texel een vast gebeuren.
Hier zat nog een klein probleem aan vast. Omdat grote delen van de Sovjet-Unie voor buitenlandse diplomaten verboden gebied waren, stond Nederland ter vergelding aan Sovjet diplomaten niet toe in of door de Stelling Den Helder te reizen. Daarom kon de ambassadeur met zijn gezelschap geen gebruik maken van de veerpont naar Texel. De Directie Protocol van het ministerie regelde daarom een boot (ik meen van Rijkswaterstaat) van Wieringerwerf naar Den Burg en terug. Toen begin jaren tachtig een toenmalige Sovjet ambassadeur trachtte hierin verandering te brengen, heb ik er – inmiddels plaatsvervangend chef van de Directie Europa – nog aan kunnen bijdragen deze Sovjet-wens te frustreren.
H.J. Hazewinkel, Voorburg
In Historisch Nieuwsblad 2005/5 wordt in de recensie van Kind van de rekening door Elma Verhey over mij opgemerkt dat ik ‘in het algemeen een pleitbezorger van het toenmalige rechtsherstel en een tegenstander van joodse claims’ ben. Dat is onjuist. Ik kan mij ook in het geheel niet herinneren mij in deze zin te hebben uitgelaten. Bewijsplaatsen ontbreken dan ook. In het algemeen pleeg ik mij juist van dit type appreciërende commentaren te onthouden en mij op de verklaring en analyse te concentreren. Mijn lidmaatschap van de commissie-Van Kemenade, die over deze problematiek zonder minderheidsstandpunt adviseerde tot tegemoetkoming aan de Joodse gemeenschap, is ook strijdig met bovengenoemde kwalificatie.
J.C.H. Blom, directeur Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie, Amsterdam
Dit artikel is exclusief voor abonnees
