Het Sisi-museum in Wenen heeft onlangs zijn collectie uitgebreid met 240 voorwerpen uit de privécollectie van Manfred Klauda uit München.
door Monique Broeshart/ Wenen
De voorwerpen, waaronder een 63-delige reisapotheek met cocaïnespuit, een toiletgarnituur, schilderdoos, zomerjurk en kinderschoentjes, zijn al gedeeltelijk in de bestaande tentoonstelling opgenomen. Vooral de cocaïnespuit trekt veel belangstelling. Vanaf 1880 werd cocaïne als pijnstiller gebruikt en ook Sigmund Freud prees het middel tegen ‘geestelijke en lichamelijke vermoeidheid’ en ‘melancholie’ in zijn boek Über Coca dat in 1884 verscheen. Maar in hoeverre keizerin Elisabeth daadwerkelijk verslaafd was, valt volgens historica en wetenschappelijk hoofd van het Sisi-museum Katrin Unterreiner niet te achterhalen.
Ook al zijn deze voorwerpen bij de ware Sisi-liefhebbers reeds bekend, het museum is erg trots op de nieuwe aanwinst en verwacht een toename in het aantal bezoekers. De museumdirectie grijpt de aankoop aan om de ‘mythe van de tragische keizerin’ bij te stellen. In tegenstelling tot Romy Schneider in de Sisi-films, was Elisabeth volgens Unterreiner niet de mooie, door het volk geliefde keizerin. Ze was juist egocentrisch, trok zich terug uit het publieke leven en voldeed niet aan het toenmalige schoonheidsideaal en modebeeld.
Verder zou onder andere uit ongepubliceerde correspondentie van keizer Maximiliaan blijken dat Sisi’s verstandhouding met haar schoonmoeder Sophie niet hatelijk was, maar juist harmonieus. Sisi zou de opvoeding van haar kinderen Gisela en Rudolf na het overlijden van haar dochter Sophie vrijwillig aan haar hebben overgelaten.
Unterreiner beroept zich mede op een studie van de populair-wetenschappelijke schrijfster Gabriele Praschl-Bichler. Dankzij een persoonlijke vriendschap met nakomelingen van de Habsburg-familie heeft Praschl-Bichler de correspondentie van Maximiliaan exclusief tot haar beschikking.
Volgens Elisabeth-biografe en gerenommeerd historica Brigitte Hamann is algemeen bekend dat Elisabeth anders was dan in de Sisi-films. Maar dat de relatie tussen Elisabeth en Sophie harmonieus was, gelooft ze niet: ‘Natuurlijk was de relatie officieel de allerbeste en Maximiliaan zou nooit schriftelijk iets anders beweren,’ stelt zij.
Praschl-Bichler beweert echter dat de leden van het koningshuis in politieke kwesties voorzichtig moesten zijn, maar dat ze in persoonlijke brieven ‘geen blad voor de mond namen’.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
