Herinneringscentrum het Indisch Huis is failliet. Dat het centrum in vier jaar tijd een schuld wist op te bouwen van negenhonderdduizend euro was voor staatssecretaris Clémence Ross van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) reden genoeg om de stekker eruit te trekken. Het is al de tweede keer dat het opzetten van een Indisch herinneringscentrum is mislukt. Wat ging er mis?
‘Financieel wanbeheer,’ is de droge verklaring van het ministerie van VWS, dat met de Eenheid Oorlogsgetroffenen en Herinnering Tweede Wereldoorlog waakt over Nederlandse herinneringscentra. Het Indisch Huis was in 2002 opgericht om de herinnering levend te houden aan de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in voormalig Nederlands-Indië en is de afgelopen jaren rijkelijk gesubsidieerd door de overheid. Dat geld is nu meer dan op. Siem Boon, secretaris van de culturele Indische vereniging Tongtong, is niet verbaasd dat het centrum failliet is: ‘Ik begreep dat de directeur 35.000 euro kreeg voor een geboetseerd kunstwerk dat hij zelf had gemaakt. Dat soort keuzes vind ik ronduit shabby.’ Daarnaast besteedde Het Indisch Huis veel geld aan culturele activiteiten en tentoonstellingen die niets met de herinnering aan de oorlog te maken hadden. Boon: ‘Zoals over Aletta Jacobs of over Aziatische barbies’.
Monique Doppert van het Indisch Netwerk verbaasde zich over de verdachte hoeveelheid reclame bij Het Indisch Huis voor de kookboeken, signeersessies en programma’s van tv-kok Lonny. De bekende kok was ondergebracht bij het productiebedrijf van de directeur van Het Indisch Huis. ‘Buitengewoon gênant,’ vindt Doppert. ‘Vooral voor de oudjes, voor wie dat Indisch Huis eigenlijk bedoeld is.’
‘Wat ik niet begrijp,’ zegt Boon, ‘is dat het Huis met zoveel geld toch nog de commercie van Lonny nodig heeft, terwijl hij eigenlijk de clichés over Indiërs bevestigt. Met zoveel subsidie had Het Indisch Huis namelijk ook meer verdieping kunnen brengen.’
Het Indisch Platform, de overkoepelende organisatie van de Indische verenigingen, houdt zich op de vlakte: ‘We betreuren de situatie. Bij de oprichting van een toekomstig herinneringscentrum adviseren we om de nadruk op herinnering te leggen. De culturele activiteiten kunnen dat doel dan ondersteunen’. Kortom: meer Indische geschiedenis en minder barbies.
En wat vindt Het Indisch Huis zelf van de gang van zaken? De telefoons zijn afgesloten en e-mails keren terug. VWS en het Indisch Platform hebben naar eigen zeggen moeilijk contact met de organisatie. De directie is spoorloos en dus niet bereikbaar voor commentaar.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
