Xavier Durringer
La conquête
Vanaf 14 juli in de bioscoop
‘Om niet geraakt te worden, beweeg ik voortdurend’. Het had een uitspraak van bokslegende Mohammed Ali kunnen zijn, maar de Franse president Nicolas Sarkozy zegt het in de speelfilm La conquête. Waarschijnlijk heeft hij het nooit gezegd, maar La conquête, die Sarkozy portretteert in de race naar het presidentschap, maakt aannemelijk dat hij het had kunnen zeggen.
De film toont de zoon van een Hongaarse vader en een Franse moeder als de politieke buitenstaander in wie de gevestigde politieke orde zich stevig vergiste. President Chirac, die Dominique de Villepin tot kroonprins bombardeerde, zag Sarkozy als een bluffer, die zichzelf de das zou omdoen. Toen dat niet gebeurde, probeerde hij hem te laten struikelen met valse corruptiebeschuldigingen. Ook dat lukte niet. Ondertussen maakte Sarkozy zich populair bij de Franse kiezer met populistische uitspraken over law and order.
La conquête graaft niet diep, maar schetst een amusant en ook treurig beeld van de Franse politieke slangenkuil, waarin niet ideeën maar kiezersonderzoeken en marketing de politieke agenda bepalen.
Michel Placido
Il grande sogno
Vanaf 14 juli in de bioscoop
De jaren zestig? Dat was in het Westen toch vrije seks en Mao-verering? Inderdaad, de Italiaanse speelfilm Il grande sogno (De grote droom) houdt het graag bij clichés. De film voert in Rome een studente op, die verliefd word op een politie-infiltrant in de studentenbeweging, maar ook een studentenleider leuk vindt. Wanneer de infiltrant wordt ontmaskerd stuurt ze hem het bos in, maar als hij berouw toont kan ze hem toch niet laten vallen.
In Il grande sogno vormen de jaren zestig slechts het decor voor een (melodramatisch) liefdesdilemma. Het sterkst is de film in de schets van de generatieperikelen bij de studente thuis, waar haar katholieke vader maar niet begrijpt waarom zijn dochter en zijn zoons niet gewoon braaf studeren. Wat is er mis met hun leven?
Het ontbreekt de film niet aan langharige figuranten en ook het straatbeeld is keurig jaren zestig, maar Il grande sogno voelt als een kunstmatige reconstructie. Hij blijft steken in de buitenkant en maakt niets voelbaar van de ‘grote droom’ in de titel.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
