Clint Eastwood
J. Edgar
Nu in de bioscoop
Clint Eastwood is 81, maar maakt nog ieder jaar een film. Dat is bijzonder, maar nog bijzonderder is dat hij de laatste jaren geregeld serieuze historische films maakt. Zo filmde Eastwood vijf jaar geleden een imponerend tweeluik over de slag om het Japanse eilandje Iwo Jima in de Tweede Wereldoorlog: The Flags of Our Fathers toont de strijd vanuit Amerikaans en The Battle of Iwo Jima vanuit Japans perspectief.
In J. Edgar portretteert hij J. Edgar Hoover, de man die bijna een halve eeuw aan het hoofd stond van de FBI. Hij schetst een beeld van een geobsedeerde communistenvreter, die zonder blikken of blozen Amerikaanse communisten (Emma Goldman) het land uit liet zetten, systematisch persoonsgegevens van politiek radicalen verzamelde, en Amerikaanse presidenten chanteerde met geheime informatie over hun privéleven.
De uitstekende geschiedenisles verandert gaandeweg helaas in een speculatief melodrama over Hoovers vermeende homoseksuele relatie met zijn jarenlange naaste medewerker Clyde Tolson.
Rudolf van den Berg
Süskind
Vanaf 19 januari in de bioscoop
Regisseur Rudolf van den Berg bewijst met Süskind dat er nog steeds bijzondere verhalen over de Tweede Wereldoorlog verteld kunnen worden. Zijn film gaat over de Duits-Joodse immigrant Walter Süskind, die als beheerder van de Hollandse Schouwburg een riskant dubbelspel speelde met de Duitse bezetter. Daarmee redde hij naar schatting zeshonderd Joodse kinderen het leven. Zijn vrouw, dochtertje en hijzelf overleefden de oorlog niet.
De film portretteert Süskind als een gewone man in een buitengewone situatie. Als lid van de Joodse Raad moet hij meewerken aan de deportaties, maar als hij dit niet langer kan rijmen met zijn geweten zorgt hij er met het verzet voor dat honderden opgepakte kinderen uit de crèche van de Hollandse Schouwburg naar onderduikadressen worden gesmokkeld.
De film benadrukt terecht Süskinds morele moed, maar heeft een makkelijk achterafoordeel over de (Amsterdamse) Joodse Raad. De suggestie dat de leiders wisten dat de gedeporteerde Joden werden vergast, maar desondanks bleven samenwerken met de bezetter, is te simpel: gaskamers vielen buiten het voorstelbare en berichten erover zag men daarom als geallieerde propaganda.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
