Ruwe bolster wordt beter mens
Hollywood is al een paar jaar bezig met een inhaalslag van films over de levens van zwarte Amerikanen. Soms levert dat geweldige films op, zoals 12 Years a Slave, over de gruwelen van de slavernij. Geslaagd is ook het aangrijpende Moonlight, over de bittere ervaringen van een homoseksuele jongen in een kansloos zwart machomilieu. Naast deze films zijn er halfslachtige pogingen om recht te doen aan de ervaringen van zwarte Amerikanen. Zoals The Help, over zwarte huishoudsters in witte gezinnen in de jaren zestig in het Amerikaanse Zuiden. Gek genoeg zijn niet de zwarte huishoudsters de helden in dit drama, maar is de heroïsche rol toebedeeld aan een witte vrouw, die zich het lot van zwarte huidhoudsters aantrekt en er een boek over schrijft.
Ook Green Book gaat ogenschijnlijk over de ervaringen van een zwarte Amerikaan in het Amerikaanse Zuiden in het begin van de jaren zestig, maar stiekem gaat de film vooral over de verandering van een Italiaanse Amerikaan van racist in een beter mens. Geïnspireerd door een true story volgt Green Book de briljante zwarte pianist Don Shirley en zijn chauffeur Tony Vallelonga in 1962 tijdens een twee maanden durende tournee in de zuidelijke staten.
Als de twee op pad gaan is Vallelonga een in alledaags racisme gedrenkte ‘ruwe bolster, blanke pit’ en Shirley een ultrabeschaafde zwarte gentleman. Dat de botsende persoonlijkheden bij terugkomst vrienden voor het leven zijn, komt doordat Vallelonga tijdens de tournee geneest van zijn racisme. Raar is dat niet Shirley, maar hij de held is in Green Book. Wat niet wegneemt dat het optimistische drama iets voelbaar maakt van het verbijsterende Amerikaanse racisme in die tijd.
Jos van der Burg is filmrecensent bij Het Parool en de Filmkrant.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
