Ofschoon ik het woord ‘corona’ bijna niet meer kan verdragen, zou het toch vreemd zijn als ik het volledig zou negeren. Dat het een probleem is, natuurlijk, maar dat we er dag en nacht mee bezig zijn is gewoon hysterisch. Voor die lezers die ik nu al hoor zeggen: “nou zeg, precies d’r broer. Als de wereld in brand staat zeggen ze dat het nogal meevalt.”
Heeft u zich wel eens gerealiseerd hoeveel volledig onnodige doden – mannen, vrouwen en kinderen – er in korte tijd in Syrië zijn gevallen? De schone lucht in China heeft al meer levens gered dan het virus kostte. Heeft u de getallen wel eens gezien van de Spaanse Griep (1918-1919)? Er vielen twintig tot honderd miljoen doden! Meer dan tijdens de hele Eerste Wereldoorlog.
Maar nu is de wereld te klein in onze welvarende, verwende wereld. Want oh, we mogen dingen niet meer en dat zijn we niet gewend. En misschien wel het allerergste: we zitten opgezadeld met de door ons zelf gekozen gezinssituatie. We kunnen niet meer ontsnappen naar school en kantoor. We realiseren ons voor het eerst wat een prachtwerk het onderwijs eigenlijk doet: een poging om onze verwende kinderen op te voeden. We dumpen ze daar ’s ochtends, gaan naar ons werk en het zal allemaal wel. Nu plots moeten we voor onze eigen kinderen zorgen, maar dat is de bedoeling niet!
In de krant staat een column van een moeder van twee kinderen. Ze zit nu thuis in quarantaine en schrijft: “wij ontdekken wat een vervelende, verwende, eisende kinderen we eigenlijk hebben!” Ik zou me toch werkelijk dood schamen om zoiets op te schrijven! Want realiseert zo’n mens zich eigenlijk wel dat het niet de schuld is van haar kinderen, maar van hen zelf, de ouders? Ze krijgen kinderen, maar merken nu dat ze er niets mee kunnen. Sorry dat ik het zeg: maar net goed! Je ziet het in de supermarkt voortdurend: kinderen die helemaal niet luisteren en niet weten wat ‘nee’ betekent.
Dan natuurlijk het ingrijpende effect dat het zal hebben op heel wat relaties. Het was al bekend dat na de zomervakanties de meeste scheidingen plaatsvinden. Nu zitten partners al helemaal op elkaars lip, zonder amusement en met die etterig vervelende kinderen. Ze kunnen niet naar de woonboulevard, de pretparken, etentjes met vrienden en ga maar door. Ze moeten zichzelf amuseren en dat kunnen ze niet. Een boek lezen? Ze komen nog geen twee alinea’s ver.
En dan de toenemende conflicten op straat en in buurten. Jongeren die het thuis echt niet volhouden en de straat maar opgaan. Geen disco’s, geen gewoon amusement. Ze worden vervelend. Bij mij in de straat zijn er veel kleine kinderen die iedere dag op straat gedumpt worden en de hele boel bij elkaar gillen en krijsen. Normaal spelen kunnen ze niet. Het is zorgwekkend om te zien hoe agressief die kinderen met elkaar omgaan. Iemand zal daar toch vroeg of laat echt meer dan genoeg van krijgen.
We gaan nu de derde week in dat de scholen gesloten zijn. Dat ouders niet naar hun werk kunnen en thuis moeten werken. Wat wel aangenaam is: ze mogen niet langer met het hele gezin gaan winkelen.
Dan tot slot nog even: ja lezers, ik hoor bij de zeer kwetsbare doelgroep! Ik gun niemand het coronavirus. Ik weet als geen ander hoe het is om het zo benauwd te hebben. Afgelopen zomer kreeg ik een acute longontsteking en belandde ik in het ziekenhuis. Binnen twee maanden lag ik er opnieuw, nu met vocht in mijn longen. Corona heeft dezelfde verschijnselen. Wie weet had ik het al wel!
Dit artikel is exclusief voor abonnees
