Pamela Hemelrijk, redactrice en columniste van het Algemeen Dagblad, is geschorst door haar patroon en wordt voorgedragen voor ontslag. Aanleiding is een rode bessenvlaai, die ze meenam naar een bijeenkomst van de journalistenclub Nieuwspoort en die bestemd was voor Max de Bok, bestuurslid van die sociëteit. Niet voor bij de koffie maar voor op zijn hoofd.
Vraag me niet waarom, het zal wel iets met Fortuyn van doen hebben. Pamela Hemelrijk leeft in een constante staat van verontwaardiging en de toch al zo getormenteerde hoofdredactie van het Algemeen Dagblad had de handen aan haar vol. Een eerder conflict met haar krant betrof een column uit 1998. Die werd door haar krant geweigerd, en ze besloot die uit te brengen als open brief aan de Hoge Raad. De tekst is te lezen op de website van Theo van Gogh (www.theovangogh.nl/hoogeraad.html).
Onderwerp was het vonnis van die raad, uit 1995 alweer, in een zaak die cineast Louis van Gasteren had aangespannen tegen Bart Middelburg en zijn krant, Het Parool. Middelburg had een moord uit 1943 naar boven gehaald. In dat jaar heeft Van Gasteren een onderduiker van hem in zijn woning in de Beethovenstraat de hersens ingeslagen. Volgens Van Gasteren was het een liquidatie in het belang van het verzet, Middelburg zette daar na degelijk onderzoek enige vraagtekens bij.
De Hoge Raad stelde Van Gasteren in het gelijk en wel in bewoordingen die sommigen interpreteerden als een verbod de zaak ooit nog eens op te rakelen. Zo werkte het vonnis in ieder geval uit. Eric Slot publiceerde een boek over moordzaken in Amsterdam, Van Gasteren constateerde dat hij erin voorkwam en trok aan de bel. Uitgeverij De Arbeiderspers vernietigde de hele oplage en schijnt nog een schadevergoeding te hebben betaald. ‘Is uw raad zich er eigenlijk van bewust dat hij met zijn merkwaardig arrest Louis van Gasteren een vrijbrief heeft verstrekt om slapende rijk te worden,’ schrijft Hemelrijk. Frank van Kolfschooten schreef een boek over de Beethovenstraat, wilde niet om de zaak heen maar schreef de moord toe aan ‘de elektricien L. van G.’ Best mogelijk dat Van Gasteren zich destijds elektricien noemde, maar het was natuurlijk gewoon angst voor een claim. En als Hemelrijk denkt dat haar column, die niet alleen dat vonnis maar ook de zaak zelf behandelde, om diezelfde reden door het AD werd geweigerd, zou ze best niet helemáál ongelijk kunnen hebben.
Van Gasteren heeft nu ook Hemelrijk persoonlijk aangepakt, hij eist schadevergoeding. Een interessante zaak, de eerste schermutselingen speelden zich op 14 februari af bij de arrondissementsrechtbank in Amsterdam. Geen enkele verslaggever was present. Er is niets over naar buiten gekomen. Misschien omdat Hemelrijk in het journalistieke wereldje te boek staat als een vermoeiende geëxalteerde tante, maar dat is natuurlijk een schertsargument. Waarschijnlijker is dat de zaak Van Gasteren inmiddels op alle redacties als een taboe-onderwerp geldt. En dat alleen is al reden voor herziening van het vonnis. En voor steun aan Hemelrijk.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
