Rond de moord op John F. Kennedy is een omvangrijke, door paranoia gedreven industrie ontstaan. Het waanidee dat deze industrie voortdrijft, is dat Kennedy is vermoord door een samenzwering van vrijwel alle duistere krachten in de wereld.
Een wat minder bekend waanidee, waar toch miljoenen Amerikanen in geloven en waar in Nederland bij lezingen regelmatig naar geïnformeerd wordt, is dat de zeven Apollo-landingen op de maan niet werkelijk hebben plaatsgevonden, maar zijn gefilmd in een studio in Hollywood. De belangrijkste inspiratiebron voor deze merkwaardige gedachte is waarschijnlijk een niet- onverdienstelijke Amerikaanse B-film waarin dit scenario wordt uitgewerkt. Er zijn echter ook diverse boeken over geschreven en ook op internet, die verzamelplaats voor halve garen, wordt er veel aandacht aan besteed. In het juli-nummer van het Amerikaanse maandblad Astronomy wordt echter keurig uitgelegd dat het beduidend simpeler was om op de maan te landen dan om net te doen alsof dat was gebeurd.
Hoe is het om te beginnen mogelijk dat geen van de tienduizenden werknemers die de NASA toen had ooit uit de school heeft geklapt over de neplandingen? Nog onwaarschijnlijker is dat de honderden mensen die in Hollywood betrokken moeten zijn geweest bij de enscenering van de landing al ruim dertig jaar hun mond hebben gehouden. Zeer merkwaardig is ook dat de NASA steeds maar weer reusachtige Saturnus-raketten lanceerde, die kennelijk nergens naartoe gingen.
En als de landingen nep waren, moeten er ook honderden wetenschappelijk onderzoekers in tal van verschillende landen in het complot betrokken zijn. De Amerikaanse astronauten brachten namelijk zo’n vierhonderd kilo maanstenen mee, die door vele verschillende instanties zijn onderzocht. De oudste maanstenen zijn gedateerd op 4,4 miljard jaar. Op de tektonisch veel actievere Aarde zijn nooit gesteenten gevonden die ouder zijn dan 3,8 miljard jaar.
Het mooiste bezwaar tegen de theorie van de neplandingen is ongetwijfeld dat de zwaartekracht op de maan slechts eenzesde van die op de Aarde is. Dat verschil maakt dat alle beweging op de maan er anders uitziet dan op Aarde. Denk aan de eigenaardige hopsende beweging van de astronauten. Ook het opgerakelde maanstof beweegt zich echter anders. In de jaren zeventig beschikte Hollywood nog niet over de special effects om die maanbeweging na te bootsen. Nu zou Hollywood dat wel kunnen. Er is daarom alle reden om de beelden van de Amerikaanse landing op Mars, die over een jaar of twintig op het programma staat, met diep wantrouwen te bezien.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
