Wanneer Nederlandse kranten tussen 1890 en 1930 over verkrachting schreven, ging het vaak over gewelddadige vergrijpen door vreemden. Dat laat E. Clare Wilkinson zien in een artikel in Women’s History Review. Verkrachting door bekenden werd veel minder belicht. Volgens de wet was dat wel strafbaar; straffen dienden zelfs hoger te zijn wanneer de dader in een hiërarchische relatie stond tot het slachtoffer. Als het ging om een ouder, een leraar of een baas, bijvoorbeeld. Maar als het in deze gevallen tot een rechtszaak kwam, was daar minder aandacht voor.
Er waren twee oorzaken van de selectieve berichtgeving. Ten eerste was publiek niet welkom bij zedenzaken. Daardoor waren journalisten voor informatie afhankelijk van de politie. En die was vooral geneigd te praten als de dader onbekend was: dan kon publiciteit mogelijk informatie opleveren. Daarnaast sloten verhalen over vergrijpen door vreemden aan op de verwachtingen van lezers, die ook minder aandacht hadden voor misbruik door bekenden.
