In ‘Mijn Verhaal’ vertellen lezers over een historische gebeurtenis waarbij zij aanwezig waren. Henk van der Weerden (62) maakte in de jaren zestig de emancipatie van homo’s in Nederland mee.
‘Ik ontdekte mijn homoseksualiteit tijdens mijn middelbare-schooljaren; ik keek wel eens naar bouwvakkers die met ontbloot bovenlijf aan het werk waren, en dat vond ik spannend. Daar voelde ik me vervolgens schuldig over, want ik zat op een katholiek jongensinternaat in Zuid-Limburg, en dat mijn gevoelens zondig waren wist ik wel zeker. Ik heb er een keer met mijn biechtvader over gepraat, maar die nam mijn homoseksualiteit niet zo serieus. Hij dacht dat het wel over zou gaan als ik straks een meisje ontmoette.
Hij heeft ongelijk gekregen. Begin jaren zestig ging ik een tekenopleiding volgen in Tilburg. Na een feestje bleef er een keer een jongen bij me slapen. We waren allebei dronken en hij woonde ver weg. Die nacht schijn ik – misschien in mijn slaap? – aan hem te hebben gezeten; althans, dat vertelde hij de volgende dag aan de directeur van de opleiding. Daarop werd ik van school gestuurd.
Toen ben ik naar Amsterdam vertrokken, waar ik uiteindelijk kunstgeschiedenis ben gaan studeren aan de universiteit. Daar heerste gelukkig een ander klimaat. Vanaf dat moment – het was inmiddels 1964 – heb ik eigenlijk nooit meer moeilijkheden gehad rond mijn homoseksualiteit.
Ja, ik ben nog even in therapie geweest bij een psycholoog omdat ik dacht dat bepaalde dingen waarmee ik worstelde daarmee te maken hadden. Maar in de loop van die sessies ontdekte ik dat mijn problemen, bijvoorbeeld met relaties, helemaal niet door mijn homoseksualiteit werden veroorzaakt. Dat het gewoon dingen waren waar meer jonge mensen mee zitten. Langzaam maar zeker kwam ik erachter dat ik eigenlijk heel normaal was. Toen ik op die manier met mezelf in het reine was gekomen, is het verder allemaal heel soepel gegaan.
Dat kwam ook doordat de maatschappij midden jaren zestig begon te veranderen. Homo’s, vooral in Amsterdam, raakten langzaam maar zeker geaccepteerd als normale mensen. Ik ben in die jaren heel veel uitgegaan. Ik ging altijd naar DOK, een homonachtclub die in de hele wereld bekend was. Het was daar veel leuker dan bij het COC, vond ik. Hipper ook. Er was een grote dansvloer en er hing een heel internationale sfeer. Sowieso was Amsterdam in die tijd hét internationale centrum voor homo’s. Er waren bij DOK altijd veel Duitsers en Engelsen, die speciaal voor het weekend naar Amsterdam kwamen. En veel Amerikaanse militairen die op Duitse bases waren gelegerd. Ik heb er diverse vriendjes opgedaan.
Ook na mijn studie, in de jaren zeventig, heb ik het als homo nooit moeilijk gehad. Dat had voor een deel ook te maken met mijn vakgebied, denk ik. In de wereld van de kunst – ik werd docent op een kunstacademie – heerst toch een ander klimaat dan bijvoorbeeld bij een bank. In elk geval heb ik me, zoals ik van andere homo’s wel hoor, nooit hoeven verstoppen of me anders moeten voordoen dan ik ben.
Helaas zijn voor mij de problemen een jaar of tien geleden alsnog begonnen. Ik woon aan een pleintje waar vaak allochtone jongeren rondhangen. Daar heb ik het op een gegeven moment mee aan de stok gekregen omdat ze vlak voor mijn ramen stonden te voetballen. Sindsdien word ik op straat regelmatig uitgescholden voor “vuile flikker” en zijn er al verschillende keren ruiten bij me ingegooid. Ik hoor soortgelijke verhalen van andere homo’s die eerder nooit problemen hebben gehad. Door de islamisering van de maatschappij wordt de tolerantie jegens homo’s, die sinds de jaren zestig redelijk normaal is geworden in Nederland, nu de nek omgedraaid. Dat vind ik heel erg.’
Henk van der Weerden is een pseudoniem.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
