Home Mijn verhaal

Mijn verhaal

  • Gepubliceerd op: 11 jan 2005
  • Update 07 apr 2020
  • Auteur:
    Martine Postma

In ‘Mijn Verhaal’ vertellen lezers over een historische gebeurtenis waarbij zij aanwezig waren. Henk van der Weerden (62) maakte in de jaren zestig de emancipatie van homo’s in Nederland mee.


‘Ik ontdekte mijn homoseksualiteit tijdens mijn middelbare-schooljaren; ik keek wel eens naar bouwvakkers die met ontbloot bovenlijf aan het werk waren, en dat vond ik spannend. Daar voelde ik me vervolgens schuldig over, want ik zat op een katholiek jongensinternaat in Zuid-Limburg, en dat mijn gevoelens zondig waren wist ik wel zeker. Ik heb er een keer met mijn biechtvader over gepraat, maar die nam mijn homoseksualiteit niet zo serieus. Hij dacht dat het wel over zou gaan als ik straks een meisje ontmoette.

Hij heeft ongelijk gekregen. Begin jaren zestig ging ik een tekenopleiding volgen in Tilburg. Na een feestje bleef er een keer een jongen bij me slapen. We waren allebei dronken en hij woonde ver weg. Die nacht schijn ik – misschien in mijn slaap? – aan hem te hebben gezeten; althans, dat vertelde hij de volgende dag aan de directeur van de opleiding. Daarop werd ik van school gestuurd.

Toen ben ik naar Amsterdam vertrokken, waar ik uiteindelijk kunstgeschiedenis ben gaan studeren aan de universiteit. Daar heerste gelukkig een ander klimaat. Vanaf dat moment – het was inmiddels 1964 – heb ik eigenlijk nooit meer moeilijkheden gehad rond mijn homoseksualiteit.

Ja, ik ben nog even in therapie geweest bij een psycholoog omdat ik dacht dat bepaalde dingen waarmee ik worstelde daarmee te maken hadden. Maar in de loop van die sessies ontdekte ik dat mijn problemen, bijvoorbeeld met relaties, helemaal niet door mijn homoseksualiteit werden veroorzaakt. Dat het gewoon dingen waren waar meer jonge mensen mee zitten. Langzaam maar zeker kwam ik erachter dat ik eigenlijk heel normaal was. Toen ik op die manier met mezelf in het reine was gekomen, is het verder allemaal heel soepel gegaan.

Dat kwam ook doordat de maatschappij midden jaren zestig begon te veranderen. Homo’s, vooral in Amsterdam, raakten langzaam maar zeker geaccepteerd als normale mensen. Ik ben in die jaren heel veel uitgegaan. Ik ging altijd naar DOK, een homonachtclub die in de hele wereld bekend was. Het was daar veel leuker dan bij het COC, vond ik. Hipper ook. Er was een grote dansvloer en er hing een heel internationale sfeer. Sowieso was Amsterdam in die tijd hét internationale centrum voor homo’s. Er waren bij DOK altijd veel Duitsers en Engelsen, die speciaal voor het weekend naar Amsterdam kwamen. En veel Amerikaanse militairen die op Duitse bases waren gelegerd. Ik heb er diverse vriendjes opgedaan.

Ook na mijn studie, in de jaren zeventig, heb ik het als homo nooit moeilijk gehad. Dat had voor een deel ook te maken met mijn vakgebied, denk ik. In de wereld van de kunst – ik werd docent op een kunstacademie – heerst toch een ander klimaat dan bijvoorbeeld bij een bank. In elk geval heb ik me, zoals ik van andere homo’s wel hoor, nooit hoeven verstoppen of me anders moeten voordoen dan ik ben.

Helaas zijn voor mij de problemen een jaar of tien geleden alsnog begonnen. Ik woon aan een pleintje waar vaak allochtone jongeren rondhangen. Daar heb ik het op een gegeven moment mee aan de stok gekregen omdat ze vlak voor mijn ramen stonden te voetballen. Sindsdien word ik op straat regelmatig uitgescholden voor “vuile flikker” en zijn er al verschillende keren ruiten bij me ingegooid. Ik hoor soortgelijke verhalen van andere homo’s die eerder nooit problemen hebben gehad. Door de islamisering van de maatschappij wordt de tolerantie jegens homo’s, die sinds de jaren zestig redelijk normaal is geworden in Nederland, nu de nek omgedraaid. Dat vind ik heel erg.’

Henk van der Weerden is een pseudoniem.

Dit artikel is exclusief voor abonnees

Begrijp het heden, begin bij het verleden: met HN Actueel leest u historische achtergronden bij het nieuws van vandaag. Nu de eerste maand voor maar 1,99.

Nieuwste berichten

Scène uit Anak Indië
Scène uit Anak Indië
Recensie

Anak Indië laat zien: Indische Nederlanders zijn doorzetters 

Driehonderdduizend Indische-Nederlanders, Molukkers en Peranakan-Chinezen werden na de Tweede Wereldoorlog uit Nederlands-Indië, en later Indonesië, naar Nederland gerepatrieerd. Anak Indië. In Nederland door omstandigheden laat zien hoe het hun verging.  Weten Nederlanders echt zo weinig over Nederlands-Indië? Anak Indië begint met een fragment uit het tv-programma De slimste mens, waarin kandidaten de vraag ‘Wat weet...

Lees meer
Wij brachten de wildernis tot bloei
Wij brachten de wildernis tot bloei
Recensie

Streng gereformeerde Nederlanders trokken de Amerikaanse wildernis in

In de negentiende eeuw stichtten streng gereformeerde Nederlanders nederzettingen in de VS. Daar legden ze hun manier van leven op aan de inheemse bevolking en de natuur.  ‘De ploeg van den landbouwer gaat bestendig voort zonder bloedstorting het Vasteland te overwinnen; steden en Staten komen, als bij toverslag, tevoorschijn uit den boezem der Westelijke wildernissen;...

Lees meer
Rutte en Schoof verwelkomen de Spaanse premier Sánchez op de NAVO-top
Rutte en Schoof verwelkomen de Spaanse premier Sánchez op de NAVO-top
Opinie

De verzorgingsstaat maakt ons óók weerbaar 

Laat hogere defensie-uitgaven niet ten koste gaan van de verzorgingsstaat, waarschuwt historicus.

Lees meer
Babyboomers groeien op met Dr. Spock 
Babyboomers groeien op met Dr. Spock 
Artikel

Babyboomers groeien op met Dr. Spock 

Na de oorlog brachten miljoenen Amerikaanse ouders hun kinderen groot met de opvoedbijbel Baby and Child Care van Dr. Benjamin Spock in de hand. Ze waren blij met zijn pleidooi voor een ontspannen, liefdevolle opvoeding. Maar conservatieven vonden dat hij een hele generatie had veranderd in watjes, die te beroerd waren om in Vietnam te...

Lees meer