Home Mijn verhaal

Mijn verhaal

  • Gepubliceerd op: 24 november 2003
  • Laatste update 07 apr 2020
  • Auteur:
    Martine Postma
  • 3 minuten leestijd

In ‘Mijn verhaal’ vertellen lezers over een historische gebeurtenis waarbij zij betrokken waren. Roelf Tillart (74) trok als 16-jarige tijdens de Hongerwinter van 1944-’45 naar Groningen om voedsel te zoeken.


‘Pas toen ik zelf kinderen kreeg, dacht ik: hoe hebben ze ons in godsnaam kunnen laten gaan? Maar destijds vond ik het heel normaal dat mijn ouders mij en mijn 21-jarige zuster Jo in februari 1945 helemaal naar Groningen lieten lopen. Ze hadden waarschijnlijk ook geen keus; bij de gaarkeuken kregen we al tulpenbollen te eten. In Groningen, waar mijn moeder familie en vrienden had wonen, was nog geen honger.

We gingen met z’n vijven op pad. Ook ons nichtje Lies ging met ons mee, en een vriendje uit de straat samen met zijn zusje. Ik herinner me nog dat dat vriendje een groot blik met gekookte bruine bonen bij zich had; daar namen we zo nu en dan een handje van. Zo liepen we de eerste dag van Amsterdam naar Amersfoort.

Hoe we de weg vonden? Dat was geen enkel probleem. Er was één grote weg, en die was hartstikke vol. In lange rijen liepen de mensen achter elkaar aan, met handkarren en bakfietsen. We hoefden alleen maar aan te sluiten en mee te lopen.

Wat een armoe zagen we om ons heen! Mensen met kapotgelopen schoenen, of zelfs zonder schoenen, karren met bijna afgebroken wielen, mensen die van vermoeidheid niet meer verder konden… Dat was echt niet leuk. Toch liepen we echt niet de hele weg te janken. Voor ons was het, ondanks de kou en de ellende, toch vooral een spannend avontuur. Wij waren jong en we hadden er echt zin in; een van ons had zelfs een mondharmonica bij zich.

In Amersfoort kregen we onderdak in een nonnenklooster, waar ze ons ook wat brood gaven. De volgende dag liepen we verder naar Harderwijk. Daar sliepen we heel wat minder comfortabel in een ambachtsschool die speciaal was opengesteld voor mensen die hongertochten ondernamen. Ik herinner me nog het geschreeuw en gegil van mannen en vrouwen die de volgende ochtend ontdekten dat hun spullen waren gestolen. Van ons was niks gepikt; wij hadden onze rieten koffertjes met touwtjes aan onze benen vastgemaakt.

De derde dag liepen we naar Staphorst. Daar werd door Engelse spitfires op de stoet geschoten. Eerst vonden we dat wel interessant – we doken weg in de berm. Maar toen we langs een in brand geschoten auto kwamen en mensen vertelden dat er doden waren gevallen, werden we toch wel een beetje bang. Ik heb me altijd afgevraagd hoe die Engelsen dat hebben kunnen doen. Natuurlijk, er zaten ook Duitsers op de weg, maar ze wisten toch dat er vooral arme, hongerige mensen liepen?

De brug over de IJssel zijn we overgestoken met een paard-en-wagen. Je mocht er alleen overheen als je vervoer had, dus hebben wij aan iemand gevraagd of we mee mochten. In die wagen, die volgeladen was met zakken en rommel, zat een onderduiker verstopt. Wij zijn boven op die zakken gaan zitten, dan viel het niet op.

Het laatste stuk van de route konden we met een vrachtauto meerijden. Mijn zuster is bij een tante van ons in Groningen gebleven en ikzelf ben doorgelopen naar Winschoten, waar een vriendin van mijn moeder woonde. Daar viel ik met mijn neus in de boter: zij bleek vijf mooie dochters te hebben.

De rest van de oorlog ben ik in Winschoten gebleven. Ik heb geharkt, geschoffeld en gewied. Ik kreeg weer te eten en heb al met al een leuke tijd gehad. Pas in juni ben ik teruggegaan naar Amsterdam.’

Stuur een samenvatting van uw verhaal naar Historisch Nieuwsblad, Postbus 256, 1110 AG Diemen, of redactiehn@vug.nl.

Dit artikel is exclusief voor abonnees

Begrijp het heden, begin bij het verleden: met HN Actueel leest u historische achtergronden bij het nieuws van vandaag. Nu de eerste maand voor maar 1,99.

Nieuwste berichten

De Britse opdeling zorgt voor de grootste migratie in de menselijke geschiedenis
De Britse opdeling zorgt voor de grootste migratie in de menselijke geschiedenis
Artikel

India en Pakistan zijn al aartsrivalen sinds hun geboorte

De spanningen tussen kernmachten India en Pakistan liepen in de afgelopen week hoog op. Het conflict over het grensgebied Kashmir stamt uit 1947, het jaar van de opdeling van Brits-Indië. Die ging gepaard met gruwelijkheden en geweld: goede buren werden plotseling elkaar aartsvijanden. Begin juli 1947 arriveerde de Britse advocaat Cyril Radcliffe in een snikheet...

Lees meer
Militaire parade door Moskou in 2015
Militaire parade door Moskou in 2015
Artikel

Rusland vierde 9 mei niet altijd zo uitbundig. Nu moet de militaire parade de oorlog in Oekraïne rechtvaardigen

In 1945 viert de Sovjet-Unie voor het eerst de overwinning op nazi-Duitsland met een grote parade. Sindsdien is de betekenis van de wapenschouw op 9 mei verschillende keren veranderd. Tegenwoordig moet die militaire parade in Moskou vooral de oorlog in Oekraïne en het regime van president Vladimir Poetin legitimeren. ‘Ter gelegenheid van de overwinning op...

Lees meer
Zeezender Radio Veronica tijdens de laatste uitzenddag in 1974.
Zeezender Radio Veronica tijdens de laatste uitzenddag in 1974.
Interview

‘De Top 40-hitlijsten van Radio Veronica waren heilig’

Pophistoricus Leo Weijers (1959) is van jongs af aan gefascineerd door Radio Veronica. Als een ode aan de verdwenen zeezender schreef hij er een boek over. ‘Veronica was een bron van inspiratie voor latere radiomakers.’ Op 15 oktober 1959 werd de Vrije Radio Omroep Nederland (VRON) tijdens een vergadering van vrije radiohandelaren opgericht. De pioniers...

Lees meer
Still uit The promise
Still uit The promise
Recensie

Papoea’s werd niets gevraagd

De documentaire 'The Promise' blikt met archiefbeelden en interviews terug op het lot van de Papoea’s als speelbal van geopolitieke krachten.

Lees meer