Admiraal Zilvervloot. Biografie van Piet Hein door Ronald Prud’homme van Reine. 240 p. Arbeiderspers, euro 19,95
De biograaf van Piet Hein is niet te benijden, want het evenement van diens leven, de verovering van de zilvervloot, was door de lafheid van de Spanjaarden eigenlijk een makkie, en over de vormende jaren van onze held is weinig bekend. De auteur veronderstelt dat Hein als oudste zoon de oogappel van zijn vader zal zijn geweest. Buitengaats met zijn vader raakte hij in Spaanse krijgsgevangenschap. Dat was een harde leerschool voor de adolescent, meent de biograaf, die het echter niet eens is met degenen die denken dat Piet Hein daardoor een wrok koesterde tegen de Spanjaarden. Dat lijkt hem psychologie van de koude grond.
Piet Hein stond dikwijls voor hete vuren. In Angola trof hij bijvoorbeeld niets- en niemandontziende kannibalen. En bij een aanval op een Portugese haven in Zuid-Amerika leken de Nederlanders als ratten in de val te zitten. Maar Piet Hein liet de moed niet zakken. Hij bedacht een gewiekst plan. Tegen deze admiraal was geen kruid gewassen!
Het welzijn van zijn mannen ging Piet Hein bijzonder aan het hart, blijkens zijn zorg voor de voeding aan boord. Onmiddellijk na vertrek gaf hij zijn schippers opdracht al het vlees te pekelen, opdat het langdurig kon worden bewaard. Toen een scheepje met Spaanse wijn werd buitgemaakt, kregen alle schepelingen hier wat van te drinken. Piet Hein wist hoe hij zijn mannen tevreden moest stellen!
Na de verovering van de zilvervloot werd hij uitgenodigd bij prins Frederik Hendrik, maar aan diens rijkgedekte tafel voelde hij zich niet erg op zijn gemak. Er werden verzen op hem gemaakt door topdichters als Vondel en Huygens, maar zijn naam is in ere gehouden dankzij het bekende liedje van J.P. Heye. Ter herinnering aan Piet Hein resteren behalve het liedje nog enige standbeelden. Daaronder is niet het standbeeld van sneeuw dat in 1868 in Delfshaven werd opgericht. Drommen Delfshavenaars vergaapten zich destijds aan de meer dan levensgrote gestalte van Piet Hein, getooid met plooikraag. Na drie dagen ging het echter dooien en twee dagen later resteerde slechts een plas water.
Luuc Kooijmans is verbonden aan de Universiteit van Amsterdam.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
