‘De fakkel is doorgegeven aan een nieuwe generatie.’ Het is 20 januari 1961 en de 43-jarige John F. Kennedy houdt zijn inaugurele rede als president van de Verenigde Staten. Zijn basis onder de bevolking is smal: slechts 49,7 procent van de kiezers heeft op hem gestemd, tegenover 49,5 procent op zijn tegenstander Richard Nixon.
Toch straalt de nieuwe president zekerheid uit. Zijn korte carrière lang werkt Kennedy hard aan zijn imago en weet hij een vitale, robuuste indruk te maken op Amerika – dankzij de televisie, die in zijn tijd uitgroeit tot een belangrijk politiek instrument.
Dat Kennedy’s gezondheid ernstig lijdt onder de auto-immuunziekte van Addison, en dat hij vaak zware pijnstillers krijgt tegen rugpijn, weten slechts weinigen. En dat hij niet de familieman is die hij voor de camera’s speelt, heeft het brede publiek niet door.
Half journalistiek Washington is op de hoogte van de vele affaires en onenightstands van de president, maar de smeuïge verhalen blijven voorlopig buiten de media. Ook de veel ernstiger politieke fouten van Kennedy – zijn contacten met de maffia bijvoorbeeld – blijven verborgen.
JFK en de elegante Jackie groeien uit tot betoverende televisiesterren. Een hardnekkig verhaal wil zelfs dat Kennedy zijn tegenstrever Nixon tijdens een verkiezingsdebat had verslagen dankzij de camera: radioluisteraars zouden Nixon beter hebben gevonden, terwijl televisiekijkers vielen voor de frisser ogende Kennedy.
Hard bewijs voor deze stelling is er niet. Kennedy profiteert vooral van reclamespotjes en gezellige televisieoptredens, waar hij en zijn vrouw de kijkers een glamoureuze én huiselijke sprookjeswereld voortoveren.
Toch dalen Kennedy’s populariteitscijfers tijdens zijn presidentschap. In de eerste maanden staat nog 70 tot 80 procent van de Amerikanen achter zijn aanpak; kort voor zijn dood is dat minder dan 60 procent. Maar de moord op 22 november 1963 doet zijn imago goed.
Kennedy’s weduwe weet hoe je een legende creëert en schakelt de pers in. In het tijdschrift Life vertelt ze dat wijlen haar man zo genoot van de musical Camelot, over koning Arthur, en ze herhaalt een van zijn favoriete zinnen: ‘Laten we niet vergeten dat er ooit een plaats was, gedurende een kort lichtend moment, die Camelot heette.’ Sindsdien staat ‘Camelot’ voor het presidentschap van Kennedy, en dat is een krachtig beeld.
Hoeveel vuile was er de afgelopen halve eeuw ook over Kennedy buiten is gehangen, en hoezeer historici ook benadrukken dat hij degene was die de Verenigde Staten definitief Vietnam in rommelde, het publiek blijft van JFK houden. Zoals Jackie zei: ‘Nu is hij een legende, terwijl hij verkoos om een man te zijn.’
Dit artikel is exclusief voor abonnees
