Bij Little Bighorn in de Amerikaanse staat Montana vond in 1876 een van de laatste en meest mythische gevechten tussen Indianen en het Amerikaanse leger plaats. Prairie-Indianen doodden generaal George Custer en 262 soldaten. Die veldslag is vandaag de dag nog zo controversieel dat Little Bighorn zijn hele archief en museumcollectie verliest.
Volgens de National Park Service (NPS), die de stukken beheert, verhuizen zij alleen tijdelijk naar een opslagplaats elders in Amerika. Het huidige bezoekerscentrum annex archief en museum zijn te klein, oud en brandgevaarlijk. Zodra een nieuw pand is gebouwd, komen de spullen terug, belooft de NPS. Maar sommigen vrezen dat het daar nooit van zal komen.
Over de nieuwbouw wordt namelijk al bijna dertig jaar geruzied door de NPS, Indianen en Custer-fans, zonder dat er schoot in de zaak zit. De heikele punten zijn: land, geld, maar vooral de duiding van de veldslag.
Generaties Amerikanen hebben geleerd dat de flamboyante Custer en zijn mannen zich op een heuvel heroïsch verweerden, totdat ze door ‘wilden’ werden gedood en verminkt. Op de heuvel staat nu een gedenknaald voor Custer en het nationaal park eromheen draagt zijn naam.
Maar Indianen en verscheidene historici benadrukken de laatste jaren dat Custer Indiaanse vrouwen en kinderen bij Little Bighorn wilde gijzelen om krijgers te dwingen de wapens neer te leggen. Dat is niet echt heldhaftig. En was er echt sprake van een heldhaftige last stand, of stierven veel soldaten toen ze in paniek vluchtten?
De NPS heeft eerder de Indianen pal tegenover de naald hun eigen monument gegeven. Ook draagt het park niet langer Custers naam. Maar ondanks die concessies valt over uitbreiding van het park en over een nieuw bezoekerscentrum niet te praten met de Indianen, die in een reservaat eromheen wonen. Zij willen dat het centrum op hun land komt, zodat zij de inkomsten opstrijken en de controle hebben.
Dat is voor Custerfans en de NPS onbespreekbaar. En dus zitten de onderhandelingen in een impasse. ‘Een nieuw bezoekerscentrum laat minstens vijf à tien jaar op zich wachten,’ erkent de NPS.
