Meeslepende beelden in Apollo 11.
Er is een nieuw soort historische documentaire in opkomst: deze films draaien niet om kennisoverdracht, maar willen de kijker onderdompelen in een historische ervaring.
Commentaarstemmen en interviews met deskundigen ontbreken. Een recent voorbeeld is Peter Jacksons They Will Not Grow Old, dat met een compilatie van archiefmateriaal de kijker meesleurt in de gruwelwereld van soldaten in de Eerste Wereldoorlog.
En nu is er Apollo 11, een documentaire over de eerste bemande reis naar de maan. Gaap, want is daarover in vijftig jaar niet alles gezegd, geschreven en getoond? Niet dus. Net als bij They Will Not Grow Old is dat te danken aan geweldig archiefmateriaal. De Amerikaanse filmmaker Todd Douglas Miller mocht het NASA-archief in duiken en maakte met een team reseachers een geweldige selectie uit de 10.000 uur videobeelden en 11.000 uur audiomateriaal over de Apollo 11-reis. De opgepoetste beelden, die chronologisch de reis van de Apollo 11 tonen, ogen alsof ze gisteren zijn gemaakt. Het resultaat is dat de kijker Apollo 11 als een live-verslag ervaart.
Centraal staat de interactie tussen de drie astronauten en het controlecentrum in Houston. Veelzeggend voor de epische onderneming zijn de beelden van de honderden techneuten die in een zaal in rijen achter (primitieve) computerschermen zitten. De beelden van de tienduizenden mensen die op stranden in Florida een glimp willen opvangen van de lancering, illustreren de enorme opwinding die de eerste maanreis teweegbracht. Als Neil Armstrong het zinnetje over de kleine stap voor een mens, maar reuzensprong voor de mensheid uitspreekt, haalt ook de kijker opgelucht adem.
Jos van der Burg is filmrecensent bij Het Parool en de Filmkrant.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
