Brieven

De redactie nodigt u uit uw mening te geven over artikelen die in het Historisch Nieuwsblad verschenen zijn. Zij behoudt zich het recht voor brieven in te korten. Reacties: Postbus 256, 1110 AG Diemen of redactiehn@vug.nl

Watersnoodramp
De voorpagina van Historisch Nieuwsblad 2004/9 opent met de kop: ‘Moord op Fortuyn belangrijkste naoorlogse gebeurtenis.’ Ik ben het daar niet mee eens. Ik vind de februari-ramp van 1953 véél erger: 1836 doden, veel dorpen zijn weggevaagd, het landschap compleet veranderd, mooie pittoreske dorpsgezichten voor altijd verdwenen. De daaruit voortgekomen Deltawet is van invloed op heel Nederland. Schiet het onderwijs soms tekort voor de huidige generatie Nederlanders? De februari-ramp van 1953 beschouw ik als dé belangrijkste naoorlogse gebeurtenis. Er wordt wel elke dag wel iemand in Nederland vermoord, maar 1836 doden tijdens één gebeurtenis, dat is heel wat anders.

Martin E. van Doornik, Westernieland

Letse presidente
In Historisch Nieuwsblad 2004/8 maakt u in het artikel ‘Een Europeaan kent zijn geschiedenis’ twee behoorlijke lapsus. ‘Koningin Beatrix woont deze discussie bij, vergezeld door Vaira Vike-Freiberga, de ex-president van Litouwen [sic!] in een rood mantelpak.’ Mevrouw Vaike Vike-Freiberga is geenszins de ex-president van Litouwen, maar de huidige presidente van Letland! Hoe zou het geklonken hebben als u onze huidige premier Balkenende als ‘ex-premier van België’ betiteld had? Zorgvuldigheid zou ook medewerkers van Historisch Nieuwsblad niet misstaan; daarmee zou gepaard moeten gaan: wat méér aandacht voor de nieuwe landen die onlangs tot de EU zijn toegetreden (zoals Letland)!

Karl Tax, Heeswijk (N-B)

Vijanden van 1989
Willem Melching beschrijft in Historisch Nieuwsblad 2004/8 op correcte wijze de voorgeschiedenis en het verloop van de gebeurtenissen die in 1989 de teloorgang van de SED-staat en de DDR inluidden. Suggestief echter is de opmerking dat de huidige protesten in het oosten van Duitsland gedragen worden door ‘de vijanden van 1989’. Dit met een nadrukkelijke verwijzing naar de PDS. Willem Melching zal toch mét mij weten dat de PDS begin jaren negentig al nadrukkelijk afstand heeft genomen van de eenpartijstaatideologie en het SED-verleden en dat de partij tal van ex-DDR-dissidenten (Gregor Gysi, Stefan Heym e.a.) in haar rijen heeft. Ik meen te mogen beweren dat talrijke destijds ontevredenen (buiten én binnen de toenmalige SED) nu hun onvrede uiten over de huidige regering-Schröder. Ten slotte meen ik eraan te moeten herinneren dat de oppositie van 1989 zéér breed geschakeerd was. Dit is ook nu (opnieuw) het geval.

William Daalderop, Leiden

Soekarno
In Historisch Nieuwsblad 2004/8 wordt op pagina 9 mijn pleidooi weergegeven om Soekarno alsnog op te nemen in de lijst met kandidaten voor de verkiezing van de Grootste Nederlander. Door een slordigheid van de redactie is het meest essentiële onderdeel van mijn redenatie weggevallen, namelijk dat Soekarno door het Nederlandse gezag gedurende het grootste en belangrijkste deel van zijn leven (tot 1950) werd beschouwd als Nederlands onderdaan. Qua legalistisch gehalte is mijn voorstel intussen ruimschoots overtroffen door het voorstel om Anne Frank vanwege de verkiezing postuum te naturaliseren – mijns inziens een onsmakelijk plan.

Robin de Bruin, Amsterdam

Carmiggelt
Het artikel ‘Het standbeeld van Flaneur’ van Marcel Broersma in Historisch Nieuwsblad 2004/8 behoeft enige aanvulling. Broersma schrijft: ‘Mr. Eduard Elias hoorde bij de residentie zoals Simon Carmiggelt bij de hoofdstad hoorde.’ Uit deze zin blijkt geenszins de afkomst van Carmiggelt. Zelf verwoordde hij dit aldus: ‘Het gevoel voor humor van de Amsterdammers neemt hun leven zo volledig in beslag dat ze een Hagenees nodig hebben om het op te schrijven.’ Carmiggelt werd namelijk op 7 oktober 1913 geboren in Den Haag en begon zijn journalistieke loopbaan in het begin van de jaren dertig als volontair bij Het Vaderland. In 1932 werd hij verslaggever van de Haagse Editie van Het Volk. Pas in 1944 vestigde hij zich in Amsterdam. Hoewel ze ooit voor dezelfde krant schreven, hebben beide chroniqueurs elkaar waarschijnlijk nooit ontmoet, want Flaneur trad pas in 1934 voor de eerste maal bij Het Vaderland in dienst. In 1939 vertrok hij – Elias was van joodse afkomst – naar Amerika. Na de oorlog keerde hij terug en werd met ‘Praetvaria’ vaste medewerker van Elseviers Weekblad. Hij ging daarna ook weer voor Het Vaderland schrijven met ‘Flitsen van Flaneur’.

Bart Hoogduin, Stadskanaal

Koning Haddada
In Historisch Nieuwsblad 9/2004 noemt u in het artikel ‘Holland was een paradijs’ de huidige koning van Marokko ‘koning Haddada VI van Marokko’. Daar heb ik toch wel heel erg hard om moeten lachen. Sorry, maar dan kan ik de rest van uw blad, dat ik als bijlage bij de Volkskrant mocht ontvangen, toch verder niet echt serieus nemen. Dat jullie Herman Obdeijn tot arabist benoemen laat ik dan even voor wat het is. Herman zal zelf de eerste zijn om dat te willen corrigeren.

Jan C. Hoogland, Nijmegen

Naschrift redactie: Onze excuses voor deze redactionele fout. Koning Haddada van Marokko heet inderdaad eigenlijk koning Mohammed VI. Herman Obdeijn is inderdaad geen arabist, maar oud-universitair hoofddocent Noord-Afrikaanse geschiedenis aan de Universiteit van Leiden.

Pichegru
In uw artikel ‘Pichegru liep niet naar Texel’, in Historisch Nieuwsblad 9/2004, staat een klein foutje. Het scheelt maar één letter, maar toch! In Parijs bestaat geen rue de Texel, wel een rue du Texel. In het Parijse straatnamenboek staat inderdaad dat die is genoemd naar een zeeslag bij Texel. In een museum in Parijs hebben we een groot schilderij zien hangen dat deze zeeslag, die zoals bekend helemaal nooit heeft plaatsgehad, zou moeten uitbeelden!

Gerard Peet, Hilversum

Herstel
Bij het artikel ‘Iets warms van de bami-Chinees’ in Historisch Nieuwsblad 2004/9 is de auteursnaam weggevallen; het werd geschreven door Marjolein van Rotterdam. In de bovenste grafiek bij het stuk ‘Nederlandse tolerantie is voorbeeld voor Europa’ is in de legenda de kleur van ‘wel gekozen’ verwisseld met ‘niet gekozen’.