Anton van Hooff:
‘Zolang Israël zich niet volledig terugtrekt uit de bezette Palestijnse gebieden, zie ik niet in hoe een levensvatbare Palestijnse staat kan ontstaan. Maar in principe ben ik het met de stelling eens: het zou een krachtig signaal aan Israël zijn. Daar zal men zich realiseren dat de sympathie voor de Joodse staat snel afneemt. Israël mag het internationaal recht niet langer negeren.
Israël legitimeert zijn bestaan, bezettingspolitiek en racistische wetgeving graag met verwijzing naar de “Holocaust” en speelt zo in op de Europese schuldgevoelens. Maar ik weiger de term “Holocaust” te gebruiken voor de Sjoah. Holokaustos betekent in het Oudgrieks “totaal verbrand”; dat wordt gezegd van een uitzonderlijk offer waarbij dieren volledig in vlammen opgingen.
“Holocaust” impliceert dat de moord op 6 miljoen Joden kan worden beschouwd als offer voor het ontstaan van de staat Israël in 1948. Het past dan ook binnen de mythe dat de vorming van een Joodse staat noodzakelijk was om de vervolging van Joden wereldwijd een halt toe te roepen. Maar in werkelijkheid vormt het bestaan van Israël, en zijn politiek ten aanzien van de Palestijnen, juist de grootste stimulans voor het wereldwijde antisemitisme.’
Ruth Oldenziel:
‘Daar ben ik het volmondig mee eens. Mits het niet bij een symbolische erkenning blijft, en tegelijkertijd ook het recht van het Palestijnse volk op een daadwerkelijk soevereine en levensvatbare staat wordt erkend. Daarmee zou de kroon worden gezet op een lang proces van stapsgewijze erkenning van de Palestijnse staat door Nederland.
Tot in de jaren zeventig stond de Nederlandse politiek nog als één man achter Israël. Zo stemde Nederland in 1971 in de VN nog tegen het recht op zelfbeschikking van de Palestijnen. Een jaar later echter stemde Nederland met de andere EEG-landen vóór VN-resolutie 2949, waarin werd verklaard dat “het respecteren van de rechten van de Palestijnen noodzakelijk is voor de verwezenlijking van een rechtvaardige en duurzame vrede in het Midden-Oosten”.
Na de Arabische olieboycot van 1973 begon de Nederlandse politiek langzaamaan meer oog te krijgen voor de Palestijnse kant van het conflict. Dat Nederland Palestina nog steeds niet heeft erkend, heeft vooral te maken met onze nauwe banden met de VS. Maar juist vanwege deze relatie zou erkenning van Palestina op een goed moment komen. Een brede Europese erkenning van Palestina kan de regering-Obama helpen Israël tot een hervatting van vredesoverleg te bewegen.’
James Kennedy:
‘Gevoelsmatig lijkt er veel voor te zeggen. Met name omdat Israël en Palestina op dit moment geen gelijkwaardige eenheden zijn. Wanneer Palestina net als Israël als soevereine staat wordt erkend, kan een meer gelijkwaardige verhouding tussen de twee partijen ontstaan. Daarnaast zou het de regering-Netanyahu, die nu vooral gebaat lijkt bij het bevriezen van de vredesonderhandelingen, tot een meer inschikkelijke houding kunnen dwingen.
Het feit dat er onenigheid bestaat over de grenzen van de toekomstige Palestijnse staat, kan geen reden zijn om van erkenning af te zien. Nederland en Duitsland zijn het al sinds de achttiende eeuw oneens over de exacte grenslijn bij de Dollard. Dat heeft geen natie ervan weerhouden diplomatieke betrekkingen met deze twee landen te onderhouden.
Toch geloof ik dat de tijd nog niet rijp is voor een onvoorwaardelijke erkenning van de Palestijnse staat. Zo blijft onduidelijk of een erkenning van Palestina ook zal leiden tot een ondubbelzinnige erkenning van Israël door de Palestijnen. Met name Hamas blijft de vestiging van de Israëlische staat in 1948 als illegitiem beschouwen. Ook geloof ik niet dat de Israëliërs zich door politieke druk uit Europa tot onderhandelingen laten dwingen. De recente geschiedenis heeft laten zien dat de Israëlische opstelling juist verhardt na kritiek van Europese politici.’
Dit artikel is exclusief voor abonnees
