‘Aan de zijlijn staan roepen is geen optie als je echt een rechtvaardiger wereld wilt bewerkstelligen,’ schrijft J. Kwakman. Met 121 andere lezers heeft hij gereageerd op de stelling van deze maand, die luidt: ‘De Nederlandse bijdrage aan vredesmissies is zinvol, blijkt uit het verleden.’ De meningen zijn verdeeld. Terwijl 46 procent vredesmissies van belang vindt, ziet 36 procent er geen heil in. Maar liefst 18 procent kan niet kiezen tussen voor of tegen de stelling.
A.J.W. Wuite wijst op een aantal succesvolle missies uit het verleden. ‘Dankzij ons optreden is Cambodja weer in goeden doen. De missie in Eritrea is eveneens bijzonder goed verlopen.’ J. de Geus vindt dat Nederlandse militairen ‘zowel in Afghanistan, Bosnië als Libanon hebben meegewerkt aan een stukje vrede in de wereld’. Volgens Annelie van Dijk kan Nederland echt ‘iets doen voor de bevolking op de lange termijn, zoals agenten opleiden’.
Andere respondenten kijken niet zozeer naar de concrete resultaten, maar wijzen op een morele verplichting die Nederland heeft om aan vredesmissies deel te nemen. ‘De problemen in andere landen zijn ook onze problemen,’ vindt P.H. van der Veen. En M. van Daalen schrijft: ‘Als je wilt meespelen in het internationale spel, dan hoort deze verplichting erbij.’ ‘Nederland moet zijn verantwoordelijkheid nemen,’ vindt ook R.J. Casparie. ‘Al is het soms maar uit eigenbelang.’
Dit eigenbelang stuit anderen juist tegen de borst. ‘De zogenaamde vredesmissies dienen de belangen van het internationale kapitalisme,’ stelt Paul Rosekrans. H. Moors vindt de term ‘vredesmissies’ zelf misleidend. ‘Het blijkt altijd om verschrikkelijke oorlogsoperaties te gaan.’ Volgens H.J. IJdo zit de plaatselijke bevolking meestal niet op buitenlandse militairen te wachten en kosten de missies ‘ontzettend veel burgerslachtoffers’. C. Boas wijst op schadelijke gevolgen voor de soldaten die worden uitgezonden.
Om hun standpunt tegen vredesmissies te onderbouwen refereren sommigen aan het drama in Srebrenica en in mindere mate aan Afghanistan. ‘In Uruzgan deden de Nederlanders hun best, maar het effect wordt weer tenietgedaan door de taliban,’ aldus E.R. van Dooren. Op z’n best, zo schrijft Olav ten Broek, zijn vredesmissies ‘een druppel op een gloeiende plaat’. Dat komt volgens Wouter Klop doordat het bij de verantwoordelijken in Nederland ontbreekt aan lerend vermogen. ‘Onder politieke druk is er nooit geleerd van fouten.’
‘De Nederlandse bijdrage aan vredesmissies is zinvol, blijkt uit het verleden’
EENS 46 %
ONEENS 36 %
GEEN MENING 18 %
Dit artikel is exclusief voor abonnees
