Een vulkaanuitbarsting kan verwoestende gevolgen hebben. In de achttiende eeuw zette de eruptie van de IJslandse vulkaan Lakagígar het leven in Europa op zijn kop.
Het is juni 1783. Hoewel het voorjaar nog in volle gang is, vallen de bladeren van de bomen en daalt er een dichte mist neer op een groot deel van het noordelijk halfrond. Zure regen en extreem weer zorgen voor dood gras, ontelbaar veel misoogsten en een jarenlange hongersnood. De desastreuse gevolgen van de vulkanische uitbarsting van Lakagígar reiken tot ver buiten de IJslandse grenzen en zijn nog jaren zichtbaar.
‘Tijdens de zomermaanden van het jaar 1783 hing er een constante mist over heel Europa en een groot deel van Noord-Amerika’, observeert Benjamin Franklin in een van zijn persoonlijke brieven. De dichte, droge mist is een van de vele uitwerkingen die de ‘Laki’-eruptie op het milieu heeft. Enorme hoeveelheden giftige stoffen komen vrij in de lucht en vinden hun weg naar Europa en Noord-Amerika. De winter van 1784 brengt door de eruptie ook nog eens extreem weer met zich mee; Europese landen worden geteisterd door ijzige winden, bevroren rivieren en een kwik dat zich constant ver onder nul bevindt.
Het dode gras en de misoogsten resulteren in ernstige voedseltekorten. Driekwart van het vee in IJsland sterft, met een grootschalige hongersnood tot gevolg. Ook in de rest van Europa is de natuur dusdanig aangetast dat het voedseltekort jarenlang aanhoudt en duizenden slachtoffers eist.
Sommige historici zien de eruptie van de Lakagígar zelfs als een mogelijke aanleiding voor de Franse Revolutie, toen burgers in opstand kwamen vanwege extreme armoede en hongersnood. Zo heeft de vulkaanuitbarsting mogelijk een enorme politieke uitwerking gehad op Europa.
