Boycot

Maandag 21 oktober troffen de lezers van De Telegraaf in de societyrubriek `Stan Huygens Journaal’ van Thomas Lepeltak een foto aan van Willem Maas. Nou is Willem Maas, ondanks het pinkelhoutje waarmee hij pronkte, helemaal geen societyfiguur, maar een serieuze neerlandicus. Hij heeft net een biografie van Jacques Gans gepubliceerd. Lepeltak beschouwt dat als een rehabilitatie van hun columnist, wat trouwens onzin is, want de stukjes van Gans in De Telegraaf, die vooral ingingen op het Landbouwschap en de weerzinwekkendheid van de PvdA, vindt Maas vooral geëmmer, maar dit terzijde. Waar het om gaat: de foto reet een oude wond open.

        Een paar jaar geleden publiceerde ik met de aantrekkelijke Jolande Otten – dit is geen overbodige seksistische toevoeging, zoals zal blijken – een boekje over de horeca in de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de presentatie – compleet met suikerbietkoekjes en gewassen jenever, de oorlogsterm voor de toen met water aangelengde borrel – ontmoetten wij tot onze niet-geringe verbazing ook de heer Lepeltak. Hij had een fotograaf meegenomen, en wij verheugden ons zeer op onze verschijning in de rubriek. Die streelde niet alleen onze ijdelheid, maar zou ook de verkoopcijfers van ons boek zeker geen kwaad doen.
        Het was merkwaardig dat de fotograaf alleen belangstelling had voor Jolande en dat hij alleen haar uitnodigde te poseren – van spontane foto’s heeft Lepeltak een afkeer. Maar op Jolandes aandringen werden wij gezamenlijk geportretteerd. Wat verkneukelde ik me al bij de gedachte aan De Telegraaf van de volgende dag, en menig collega van Het Parool, waar ik werk, heb ik gewezen op het ongehoorde succes dat ik zou boeken. Welke Parool-redacteur was deze eer ooit te beurt gevallen?
        Opgeruimd vervoegde ik me de volgende dag op de redactie, het opslaan van De Telegraaf – het grote moment – nog even uitstellend. Ik logde in en had e-mail van collega Bart Middelburg. `Ach Paul, geef nou toe, het zou toch ook geen gezicht zijn geweest op die prachtpagina. Zo’n mooie vrouw en dan jij ernaast.’
        Ik pakte De Telegraaf, en inderdaad: een fraaie plaat van Jolande. Een beetje raar uitgesneden, dat wel, maar dat was verklaarbaar. Ik stond schuin voor haar op de foto, en met mij was een deel van Jolandes schouder verdwenen. Ik geloof ook niet dat ik in het begeleidende stukje van Lepeltak als coauteur van het boek werd vermeld. Nog lang heb ik me de spotlust van mijn collega’s moeten laten welgevallen, en ik heb leren leven met de wetenschap dat ik niet mooi genoeg ben voor De Telegraaf.
        Tot ik vorig jaar van een verslaggever van De Telegraaf hoorde dat bij zijn krant het vermelden van Het Parool taboe is. Oud sentiment: Parool-medewerkers hebben in mei 1945 de collaborerende De Telegraaf uit hun pand op de Nieuwezijds Voorburgwal gezet, en die zaak is nog lang niet uit de wereld. Nu kan ik het pijnlijke verhaal over mijn afwezigheid in het `Stan Huygens Journaal’ wat vergulden: ik ben geboycot vanwege mijn respectabele betrekking.