In maart 1969 hielden John Lennon en Yoko Ono hun beroemde ‘bed-in for peace’ in het Amsterdamse Hilton-hotel. Constance Vrijdaghs, toen zestien jaar oud, zat als een van de eersten bij hen op bed.
‘De Beatles waren mijn vrienden. Mijn zolderkamertje in Aerdenhout was behangen met foto’s en posters. Vooral John Lennon vond ik een wereldgozer: een heerlijke stem, een lekkere kop en hij kon van die provocerende dingen zeggen, zoals: “Wij zijn populairder dan Jezus.”
In de krant had ik gelezen dat Lennon, na zijn huwelijk in Gibraltar, samen met Yoko Ono naar Amsterdam zou komen: ze zouden logeren in het Hilton-hotel. Dus toen ik op woensdag 26 maart – de dag na hun aankomst – bijles had bij een tante in Amsterdam, vroeg ik aan haar hoe ik bij het Hilton kwam.
Het was er doodstil! Pas de dagen daarna werd bekend dat ze een week lang in bed zouden blijven voor de vrede en begon de stormloop op het hotel. Maar die woensdag stonden er alleen een jongen en een meisje, die omhoog wezen naar twee ramen, waarop papieren hingen met de tekst “Bed Peace” en “Hair Peace“. Ik zei dat ik naar binnen ging, en de jongen ging mee. Tegen de portier zeiden we dat we koffie gingen drinken in de bar. Maar toen we hem voorbij waren, renden we naar de lift en drukten op negen.
Tegen de portier zeiden we dat we koffie gingen drinken in de bar. Maar toen we hem voorbij waren, renden we naar de lift en drukten op negen.
De deuren gingen nét niet snel genoeg dicht. “Waar gaat dat naartoe?” riep de portier. Ik trok snel mijn lidmaatschapskaart van de Beatle-fanclub en zei dat ik John en Yoko wilde interviewen. “Dat kan toch niet,” bromde de man. Maar daarna liep hij naar de balie, draaide een nummer en even later zei hij dat we over twintig minuten naar boven mochten. Pas toen we daar in de lobby zaten te wachten, werd ik vreselijk zenuwachtig. Dit was iets uit een andere wereld!
Na een poosje kwamen twee mannen van Bovema, de platenmaatschappij van de Beatles in Nederland, ons halen. De deur van de hotelkamer ging open en daar zaten ze, op bed in witgestreepte pyjama’s met witte kimono’s: John en Yoko.
Ik feliciteerde ze met hun huwelijk en John zei: “Ga zitten.” Dat deed ik, aan zíjn kant van het bed. Het was waarschijnlijk voor het eerst dat ik, een schoolmeisje van de MMS, in het Engels een gesprek moest voeren. En dan met John Lennon! Ik had het nieuwste nummer van het Beatles Monthly Book bij me en John zette er zijn handtekening in. Ze vertelden dat ze naar Amsterdam waren gekomen omdat het een anarchistische stad was. Ik zei dat ze er prachtig uitzagen, zo met zijn tweeën in pyjama.
Ik zei dat ze er prachtig uitzagen, zo met zijn tweeën in pyjama.
Na een poosje zei een van de mannen van Bovema dat we weer weg moesten. Maar ik had gedaan alsof ik hen voor het fanclubblad wilde interviewen, dus ik zei: “Is het goed als ik in de lobby nog wat vragen opschrijf en willen jullie de antwoorden dan aan mij opsturen?” Dat vonden ze goed. Die zaterdag lag de envelop bij de post, met een briefje van John – “Dear Constance” – waarin hij zei dat hij met zwart had geschreven en Yoko met blauw. Het waren heel eenvoudige vragen, zoals: “What do you think at this moment?” Daarop had John geantwoord: “I want peace and some food.”
Ik ben die week nog twee keer teruggeweest naar het Hilton. Daar kwam ik de voorzitter van de Beatle-fanclub tegen, die dankzij mij grote moeite had gehad om binnen te komen. Want de Beatle-fanclub wás toch al langsgeweest? Na die week was mijn maniakale verzamelwoede een beetje over. De magie was verdwenen: John was meer een soort kennis geworden.’
Dit artikel is exclusief voor abonnees
