‘Zwart’ perspectief biedt geen vernieuwing
In het Amsterdamse Oosterpark staat sinds 2002 het Nationaal Monument ter herdenking van de slavernij. Aan
Doet dat ertoe, in deze recensie? Jazeker. De Nederlandse overheid besloot een instituut te financieren om zo ruimte te geven aan onderzoek en educatie over het slavernijverleden door de ‘nazaten’ zelf. Uitdrukkelijk werd daarbij rekening gehouden met de onvrede in Surinaamse en Antilliaanse kring over de dominante rol van ‘de witte wetenschap’ en het ontbreken van het ‘zwarte perspectief’.
Wanneer NiNsee dan eindelijk een boekenreeks start over geschiedenis en actualiteit van het slavernijverleden, en wanneer bovendien het eerste deel in deze reeks door de directeur wordt geschreven, dan is er alle reden de vraag te stellen: wordt hiermee nu inderdaad een ander, beter, vernieuwend licht geworpen op die geschiedenis en erfenis?
Hoewel ik Dagen van gejuich en gejubel met plezier heb gelezen, moet ik deze vraag helaas ontkennend beantwoorden. Het boek biedt een korte inleiding over slavernij in de Caraïben; een verhandeling over slavenhandel, slavernij en afschaffing ervan in de Nederlandse Caraïben; en twee hoofdstukken waarin de ‘emancipatie’ en de viering ervan in
Dagen is informatief, vlot geschreven en evenwichtig van toon, maar niet nieuw, laat staan vernieuwend. Dat is niet zo vreemd: het boek is vrijwel geheel gebaseerd op wetenschappelijk werk van anderen – voor zover dat ertoe doet, voornamelijk witte auteurs. Waar Willemsen al een ander beeld schetst, zit dat minder in nieuwe inzichten dan in terminologische ‘rechtzettingen’ – in
Willemsen
Dit artikel is exclusief voor abonnees